Bogdan Kolasiński

Zdecydowanie polecam każdemu - bez względu na płeć, wiek, czy profesję; tym, którzy interesują się historią, oraz tym, którzy po prostu szukają interesującej, rozwijającej lektury. Czytając, ja sama zauważyłam pewną specyficzną więź, która wykształciła się między panem Kolasińskim-autorem a mną-odbiorcą; nie potrafię jej jednak dokładniej określić. We wspomnieniach zawarto bardzo osobiste przeżycia z czasów okupowanej Polski. Autor nie krępował się pisać o sprawach często dla siebie wstydliwych, jak chociażby dość uczuciowy fragment poświęcony pozostawieniu przez rodzinę Kolasińskich psów na pastwę losu – autor otwarcie mówi, że traktuje to zachowanie jako ludzką zdradę. Czytamy o trudnościach finansowych oraz innych problemach, z którymi Bogdan Kolasiński zmagał się w okresie II wojny światowej. Wydarzenia opisywane są w sposób dosadny, prosty, brak tutaj jakichkolwiek pięknych, poetyckich wstawek czy swego rodzaju „owijania w bawełnę”. Krotoszynianin wyznaje brutalną prawdę - m.in. przyznaje, że w obozie Auschwitz – Birkenau „oddychał spalonymi ludźmi”.