Moja recenzja znajduje się również na blogu:
wymarzona-ksiazka.blogspot.com

Miriadę znalazłam pod etykietką "Literatura dla młodzieży". Mamy króla, mamy bajeczne królestwo, mamy konflikt, mamy FABUŁĘ! Czego by więcej trzeba?

Książkę chciałam skończyć po 50 stronach. Dlaczego? Ponieważ spodziewałam się naprawdę "Literatury dla młodzieży". A na pierwszych stronach znalazłam "Książkę dla dzieci". Właściwie mogłam się tego spodziewać, chociażby ze względu na wielkość liter, lecz przecież nie ocenia się książki, jeżeli choć trochę się jej nie "pozna".

Dalej: Bohaterowie.
Spodziewałam się minimum szesnastoletniego księcia z gromadą swoich poddanych. Kogo otrzymuję? Bodajże dziesięciolatka, może trzynastolatka (coś koło tego). W dodatku poddani, jego własna świta to dzieci. Jeszcze młodsze od niego.

Właśnie ze względu na te dwa wymienione elementy, odłożyłam powieść ze smutkiem patrząc na znajdującą się z tyłu cenę. Następnego dnia (chociażby ze względu na cenę!) wznowiłam czytanie. Taaa... Mogę być z tego powodu z siebie bardzo dumna.

Książka ma w sobie to "coś", co książki mieć muszą, by przyciągać. Pani Edyta Szczurek-Maksymiuk posługuje się w niej językiem prostym, bardziej skierowanym do dzieci, który czyta się szybko i przyjemnie - bez większych zgrzytów. Mimo to nie uważam, by to dzieci były adresatami. Samo słowo "wojna" może je wystraszyć, podobnie jak jej przebieg. Jak sądzę, dlatego wydawnictwo postanowiła "przysegregować" Miriadę jako literaturę młodzieżową. Czy słusznie? Dla mnie to książkę mogą czytać nawet dorośli.

Fabuła w całości obraca się wobec pojęcia "wojna". Dzieci, mimo że są nadal dziećmi muszą się z nią zmierzyć. Mało tego! One nie ukrywają się w cieniu, lecz pierwsze kroczą w szeregu. Mamy odważne dowódcę, księcia Monticolę, który z dnia na dzień uczy się, że bycie przywódcą to nie tylko branie pod swoje skrzydła innych i bronienie ich za wszelką cenę. Mamy młodszego brata Monticoli, księcia Władka, który pierwszy rwie się do boju, lecz tak naprawdę jest bardzo realistycznym chłopcem, widzącym przyszłość w ciemniejszych barwach niż jego starszy brat. Mamy również Troję, która dołącza do szeregów księcia ostatnia i po krótkim czasie zostaje jego prawą ręką. Wesolutka dziewczynka, której udało się uciec z sideł wroga. Oprócz wymienionej trójki jest jeszcze gromadka innych bohaterów - młodszych i starszych - których celem jest, podobnie jak głównego bohatera, wygranie wojny.
Dzieci z każdą sekundą życia dorastają. Jako że nie mogą nacieszyć się słodkim czasem beztroskiego dzieciństwa, marzą, by inni nie musieli znosić tego samego co oni. Pragną jak najszybciej dorosnąć, by zostać rycerzami, którzy wygrają Miriadę tj. wielką wojnę.

Fabuła płynie. Jak wspominałam szybciej, jest napisana prostym językiem, dzięki któremu każdy potrafiący czytać może ją zrozumieć. To jest oczywiście zaleta, bowiem naprawdę za książkę może łapać każdy. Mimo nieciekawego wstępu bohaterowie dają się polubić, a jak wiadomo dobra fabuła kształtuje z nich diamenty.

Piękno książki potęgują również znajdujące się wewnątrz rysunki. Jak również łączenie legend.

Ocena: 5

Moja recenzja znajduje się również na blogu:
wymarzona-ksiazka.blogspot.com

Miriadę znalazłam pod etykietką "Literatura dla młodzieży". Mamy króla, mamy bajeczne królestwo, mamy konflikt, mamy FABUŁĘ! Czego by więcej trzeba?

Książkę chciałam skończyć po 50 stronach. Dlaczego? Ponieważ spodziewałam się naprawdę "Literatury dla młodzieży". A na pierwszych stronach znalazłam...