Kolejna przeczytana przeze mnie „młodzieżówka” z okresu PRL. I kolejny mile spędzony na lekturze czas. Pan Niziurski potrafił oczarować moim zdaniem czytelnika. Ilekroć czytałem w młodości jego książki, nigdy się nie nudziłem i nigdy nie zawiodłem treścią fabuły. W przypadku opisywanej książki było tak samo. Nie zauważyłem żadnych dłużyzn. Historia opowiada o kilku chłopcach (ze starszych klas szkoły podstawowej o ile dobrze pamiętam), nazywanych Wspaniałymi (z racji tego, że wsławili się jakimiś szczególnymi osiągnięciami, tudzież zdolnościami). I jak to często w tym wieku bywa, ciągnie ich do heroicznych czynów. Okazja ku takiemu właśnie chwalebnemu zachowaniu sama „pcha im się w łapy”. Oto kilku zacnych obywateli małego miasteczka, w którym mieszkają, zaczyna spotykać się późnym wieczorem w okolicach starego przedwojennego browaru. Chłopcy zaczynają ich podejrzewać o jakieś przestępcze zamiary i podejmują decyzję, że będą ich śledzić. Postanawiają również przyłapać ich na gorącym uczynku i tym samym potwierdzić to, że faktycznie zasługują na miano Wspaniałych. Podczas czynności śledczych odkrywają, że „szajka” szuka w piwnicach browaru jakiegoś schowka. Chłopcy podejrzewają, że w schowku ukryty jest jakiś skarb lub też broń, więc podejmują decyzję, że odbiorą zawartość schowka przestępcom. I tutaj następuje fantastyczna moim zdaniem komedia pomyłek :) Jeśli interesuje Was, co było dalej, sięgnijcie do książki. Uważam, że warto. Pozwolę sobie jeszcze na małą dygresję. Nie wiem, czy reszta starszych czytelników też tak ma, ale dla mnie „PRL-owskie dzieciństwo” miało swój niepowtarzalny urok. To były zupełnie inne niż teraz czasy, inni ludzie. Byliśmy ze sobą bardziej zżyci. Przygoda rodziła się w locie – wystarczyła jakaś głośno wypowiedziana myśl i już połowa bloku pędziła do lasu bawić się w Indian lub partyzantów. I to bez gadżetów!!! Nie do pomyślenia dla znacznej części współczesnych dzieci. Mniej było wówczas chamstwa i agresji, mniej się promowało głupotę. Nie było aż tyle nachalnej reklamy typu: MUSISZ TO MIEĆ! Ogólnie było jakoś spokojniej. Żona się ze mnie śmieje, że czytam książki dla dzieci (oraz komiksy, zwłaszcza te z Tytusem). A ja mam po prostu taką potrzebę. To chyba wyraz mojej nostalgii za takim fajnym i beztroskim dzieciństwem (którego nota bene nie miałem). I ta książka właśnie takie dzieciństwo opisuje.

Kolejna przeczytana przeze mnie „młodzieżówka” z okresu PRL. I kolejny mile spędzony na lekturze czas. Pan Niziurski potrafił oczarować moim zdaniem czytelnika. Ilekroć czytałem w młodości jego książki, nigdy się nie nudziłem i nigdy nie zawiodłem treścią fabuły. W przypadku opisywanej książki było tak samo. Nie zauważyłem żadnych dłużyzn. Historia opowiada o kilku...