Policja od zawsze kojarzyła mi się z szaleńczymi pościgami, strzelaniną, facetami z bronią w ręku, z przerwami na pączki w barach i niebieskimi mundurami. Trochę tutaj zapachniało jakimś amerykańskim kinem akcji i przyznaję, że swoje wyobrażenia o służbach bezpieczeństwa opieram głównie na zagranicznych przedstawieniach, czy to filmowych, czy to książkowych. Miło więc czasem jest poznać coś, co jest nasze polskie, by nie mieć mylnych wyobrażeń.
„Pan pójdzie z nami… II” to ciąg dalszy przygód policjanta Piotra, opartych w pewnym stopniu na prawdziwych przeżyciach autora książki. Początek przedstawia się intrygująco i ciekawie. Główny bohater zostaje bowiem wmieszany w niezłą aferę. Trafia nawet do aresztu, gdzie w końcu uświadamia sobie lub może dopuszcza do siebie myśl, jak ważna jest dla niego jego żona i dzieci. Wątek małżeństwa Piotra i Lucyny został w tej części nieco bardziej rozbudowany, co osobiście bardzo mi odpowiada, bo uważam go za najciekawszy w całej książce. Zawsze podziwiałam kobiety będące żonami policjantów i znoszące ich ciągłe nieobecności w domu, dźwigające na swych barkach wychowanie dzieci, dom, pracę. Wracając do Piotra, niezmiernie mnie on w tej części irytował. Wydaje mi się, że przeszedł przemianę w stosunku do części pierwszej. Piotr przede wszystkim i ponad wszystko na pierwszym miejscu stawia swą pracę. To jest dla niego najważniejsze. Byle doprowadzić sprawę do końca, nieważne jakim kosztem, nieważne, że być może jest potrzebny swojej żonie. Ton i słowa, jakimi się do niej odnosił, gdy potrzebowała jego pomocy machinalnie sprawiły, że cała moja sympatia, jaką do niego żywiłam gdzieś się ulotniła. Poza tym mimo, że bohater ma żonę, każdą napotkaną na swojej drodze kobietę lustruje badawczym spojrzeniem i ocenia jej walory.
Przekonałam się, że niestety moje wyobrażenie o pracy policji jest mylne. Nie ma szaleńczych pościgów, żadnych intrygujących afer kryminalnych, ani nawet barów z pączkami. Sprawy poruszane w tej powieści dotyczą raczej nielegalnego handlu i przemytu. Szczerze powiem, że jest to nieszczególnie interesująca mnie tematyka.
W stosunku do poprzedniego tomu język bohaterów wyostrzył się. To wpłynęło pozytywnie na odbiór całości powieści. Zrobiło się ciekawiej, a bohaterowie stali się bardziej realistyczni. Styl nadal pozostaje lekki, niewymagający, ale czyta się szybko i przyjemnie.
„Pan pójdzie z nami… II” utrzymuje poziom znany czytelnikowi już z pierwszego tomu. Na pewno zainteresuje osoby, które są ciekawe jak wygląda życie stróżów prawa od podszewki.

Policja od zawsze kojarzyła mi się z szaleńczymi pościgami, strzelaniną, facetami z bronią w ręku, z przerwami na pączki w barach i niebieskimi mundurami. Trochę tutaj zapachniało jakimś amerykańskim kinem akcji i przyznaję, że swoje wyobrażenia o służbach bezpieczeństwa opieram głównie na zagranicznych przedstawieniach, czy to filmowych, czy to książkowych. Miło więc...