Ta książka powinna być obowiązkową lekturą w liceum. Uczy krytycznego myślenia. Pokazuje, jak wąska "elita" steruje nami przy pomocy mediów. Jakim złudzeniem jest demokracja, w której obywatele powinni być aktorem polityki, tymczasem są jedynie widzem. Gdyby społeczeństwo przyswoiło wiedzę zawartą w tej książce, nie dawałoby się tak omamić politykom (szczególnie populistom).

Ta książka powinna być obowiązkową lekturą w liceum. Uczy krytycznego myślenia. Pokazuje, jak wąska "elita" steruje nami przy pomocy mediów. Jakim złudzeniem jest demokracja, w której obywatele powinni być aktorem polityki, tymczasem są jedynie widzem. Gdyby społeczeństwo przyswoiło wiedzę zawartą w tej książce, nie dawałoby się tak omamić politykom (szczególnie...

Krótki kurs samoobrony intelektualnej jest książką, której celem jest zapoznanie czytelnika z podstawami krytycznego myślenia.

Pomimo dość rozległej tematyki książka jest dość krótka, bo ma zaledwie 264 strony, na których autor zaledwie muska przeróżne tematy, takie jak: sofizmaty, logika, podstawy matematyczne przydatne w kontekście poruszanych zagadnień, stosunek do nauki, oraz wiele innych. Z tego powodu każdy z nich zostaje zaledwie zarysowany, rozbudzając moją ciekawość, ale również pozostawiając niedosyt, który to towarzyszył mi przez całą książkę.

Merytorycznie jest w porządku, oczywiście nie ma tu to nic odkrywczego i nowego, ot tematy przemielone dziesiątki razy wzdłuż i wszerz, jednak skondensowanie tego do jednej pozycji jest dokładnie tym, czego chciałem. Na plus można zaliczyć mnogość przykładów, praktycznie do każdego zagadnienia, co bardzo pomaga w zrozumieniu i przyswojeniu czytanego tekstu. Uważny czytelnik na pewno wyłapie, że tu i ówdzie autor nie stroni od dzielenia się z czytelnikiem swoimi prywatnymi opiniami na niektóre kontrowersyjne tematy, np. zasadność interwencji rządku USA w Iraku. Osobiście nie jest to dla mnie jakiś wielki minus, jako że nie uważam, by umieszczanie swoich opinii w swojej książce było czymś karygodnym, ale rozumiem, że niektórzy mogą czuć się zniesmaczeni, co znacznie wpłynie na ocenę końcową. Niestety jakość e-booka z Legimi jest co najwyżej średnia, brzydkie to, miejscami niewyraźne, chaos z czcionkami - co rusz to inna -, no i p o c o t e p r z e r w y m i e d z y n i e k ó r y m i s ł o w a m i ? Nie wiem, czy to również problem fizycznej książki, ale obcowanie z formą tego e-booka przyjemności mi nie sprawił.

Od dawna szukałem jakiegoś tytułu poruszającego tę ważną dla mnie tematykę. Pomimo chyba raczej negatywnego wydźwięku mojej opinii książkę oceniłbym na solidne 7/10, bo po prostu sama treść zrekompensowała mi pozostałe mankamenty, dlatego polecam właściwie wszystkim, zwłaszcza osobom chcącym przybliżyć/przypomnieć sobie dziedzinę, jaką jest krytyczne myślenie.

Krótki kurs samoobrony intelektualnej jest książką, której celem jest zapoznanie czytelnika z podstawami krytycznego myślenia.

Pomimo dość rozległej tematyki książka jest dość krótka, bo ma zaledwie 264 strony, na których autor zaledwie muska przeróżne tematy, takie jak: sofizmaty, logika, podstawy matematyczne przydatne w kontekście poruszanych zagadnień, stosunek do...

Książka dobra, momentami trudna - dużo odniesień do matematyki, ale wartościowa, bo uwrażliwia.
Przyzwyczailiśmy się już do pewnych spraw tak bardzo, że w imię świętego spokoju, ba w imię zwykłego intelektualnego lenistwa potrafimy dać się robić w konia wielu ludziom, którzy tylko na tym żerują.
Tak książka próbuje pokazać choć część z mechanizmów, którymi "jesteśmy obrabiani" i daje do ręki zestaw podstawowych narzędzi, którymi można się posłużyć do samoobrony. Byle tylko z nich skorzystać.

Książka dobra, momentami trudna - dużo odniesień do matematyki, ale wartościowa, bo uwrażliwia.
Przyzwyczailiśmy się już do pewnych spraw tak bardzo, że w imię świętego spokoju, ba w imię zwykłego intelektualnego lenistwa potrafimy dać się robić w konia wielu ludziom, którzy tylko na tym żerują.
Tak książka próbuje pokazać choć część z mechanizmów, którymi "jesteśmy...

Wartościowa książka, choć jako uzupełnienie polecam "Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka" psychologa Roberta Cialdiniego, w większych szczegółach opisuje narzędzia manipulacji, w tej książce autor jedynie przebiegł się po pewnych zjawiskach.

Wartościowa książka, choć jako uzupełnienie polecam "Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka" psychologa Roberta Cialdiniego, w większych szczegółach opisuje narzędzia manipulacji, w tej książce autor jedynie przebiegł się po pewnych zjawiskach.

Otwiera oczy na wiele zjawisk w otaczających nam świecie, polecam każdemu, kto chce myśleć krytycznie

Otwiera oczy na wiele zjawisk w otaczających nam świecie, polecam każdemu, kto chce myśleć krytycznie

Jaka szkoda, że autor kursu gdzieś tam po drodze przemycał swój światopogląd. Oprócz tego lektura raczej przeciętna, nic odkrywczego, chyba, że żyło się w jakiejś bańce i nigdy samodzielnie nie myślało.

Jaka szkoda, że autor kursu gdzieś tam po drodze przemycał swój światopogląd. Oprócz tego lektura raczej przeciętna, nic odkrywczego, chyba, że żyło się w jakiejś bańce i nigdy samodzielnie nie myślało.

Jakie szczęście, że książkę czytałam w postaci ebooka - krzykliwa okładka nie zachęca do lektury tej bardzo pożytecznej pozycji. Nie zniechęcajcie się jednak bo warto połknąć tę małą pigułkę z odtrutką na próby manipulacji, którym jesteśmy poddawani z wielu stron. Moją motywacją była chęć przypomnienia sobie lub przyswojenia metod odpierania naciąganych argumentów, najczęściej pojawiających się w dyskusjach o dietach, leczeniu, klimacie, o polityce i podobnych tematach rozpalających nas często do czerwoności. Internet i umysły są pełne różnych "może-nie-pomoże-ale-na-pewno-nie-zaszkodzi", "moja-znajoma-stosowała-i-(wstaw dowolną dolegliwość, która zniknęła)" itp. itd. Autor przedstawia pokrótce i z dużą swadą błędy logiczne, podstawy prowadzenia badań naukowych i wnioskowania, wyjątkowo klarownie opisuje elementarne pojęcia z zakresu statystyki i podkreśla jak istotna jest choćby śladowa ale regularnie stosowana "matematyka obywatelska". Nie możemy doprowadzić samych siebie do anumeryzmu - matematycznego analfabetyzmu, nawet jeśli płynie w nas humanistyczna krew ścinająca się na widok równań. Warto zapoznać się z "Krótkim kursem" dla własnego dobra.

Z innych opinii wnioskuję, że zdarzają się przypadki wciągania "Krótkiego kursu" na listę lektur dla studentów. Uważam to za świetny pomysł, krytyczne myślenie jest ważniejszą umiejętnością niż znajomość suchych faktów i danych.

Zakończę cytatem:
Nawyk krytycznego myślenia, gdy jest w społeczeństwie powszechny, może przeniknąć wszystkie jego obyczaje. Ludzie obeznani z nim nie dadzą się ogłupić przez oratora. Niełatwo ich skłonić do uwierzenia. Mogą z powodzeniem przyjmować rzeczy za prawdopodobne, nie mając co do nich pewności - ale będą czekali na dowód i będą umieli go ocenić. Nie ulegną sile przekonania, z jakim ta lub inna osoba wygłasza swoje tezy. Mogą się oprzeć apelom do najdroższych im uprzedzeń i wszelkiego rodzaju pochlebstwom. Edukacja w zakresie postawy krytycznej to jedyna edukacja, o której można zasadnie powiedzieć, że wychowuje obywateli.

Jakie szczęście, że książkę czytałam w postaci ebooka - krzykliwa okładka nie zachęca do lektury tej bardzo pożytecznej pozycji. Nie zniechęcajcie się jednak bo warto połknąć tę małą pigułkę z odtrutką na próby manipulacji, którym jesteśmy poddawani z wielu stron. Moją motywacją była chęć przypomnienia sobie lub przyswojenia metod odpierania naciąganych argumentów,...

Kolejna pozycja obowiązkowa do zrozumienia szeroko pojętych fake newsów i nie tylko. Myślenie krtyczne w najlepszym wydaniu!

Kolejna pozycja obowiązkowa do zrozumienia szeroko pojętych fake newsów i nie tylko. Myślenie krtyczne w najlepszym wydaniu!

Jednym zdaniem można stwierdzić, że dostajemy to, co tytuł zapowiada. Jednak praca, która absolutnie nie ma pretensji podręcznika czy wykładni wyczerpującej temat, ma jedną wadę, jest nierówna, choć z reguły trzyma odpowiedni poziom. Celem "Krótkiego kursu samoobrony intelektualnej" jest, według autora, zebranie metod radzenia sobie z irracjonalizmem, głupotą, przesądami. Jak wykrywać niedorzeczności, mimo braku formalnej wiedzy u odbiorcy takich treści? Jak wychwytywać logiczne czy semantyczne niespójności w wypowiedziach?

Najlepsza cześć, to sofizmaty. Dostajemy długą listę struktur niepoprawnych, na których ludzie intencjonalne, bądź bezwiednie budują prestiż, posłuch. Rozdział rozpoczyna klasyczna lista sylogizmów, które są podstawą każdej poprawnej, bądź nie, argumentacji. Warto je wszystkie ze zrozumieniem przerobić (szczególnie, jeśli nie miało się nigdy wcześniej okazji). Ich opis zajmuje kilka stron, a poprawne ich używanie procentuje na całe życie. Analiza składa się ze sprawdzenia przesłanek, rozumowania i wniosków stwierdzeń. Każdy z tych elementów może być prawdziwy lub nie. Właściwe sofizmaty zostały bardzo ciekawie podane. Już sama lista tych formalnych (str. 46-50) daje solidne narzędzie do szybkiego wykrywania intencjonalnych nieprawidłowości. Przykładowy sofizmat, który każdego dnia jest na ustach polityków (str. 48):

"Jeśli podstawowe struktury społeczeństwa są sprawiedliwe, obywatele się nie buntują.
Obywatele naszego państwa nie buntują się.
Zatem podstawowe struktury naszego społeczeństwa są sprawiedliwe"

To sofizmat, w którym wniosek nie wynika z następnika (drugie zdanie). Przykład ten jest dość prosty do dekonstrukcji, ale najczęściej w wypowiedziach 'z życia', które go zawierają, struktura zdań jest bardziej skomplikowana, co utrudnia wykrycie zakłamania.
Mocną stroną pracy Baillargeona są przykłady. Jest ich naprawdę dużo i w większości dobrano je odpowiednio. Wyjaśniają pewne kwestie, bądź same stanowią cały zamknięty wywód. Zawsze zgrabnie prowadzą czytelnika do zaplanowanego przez autora celu.
Humor to kolejna mocna strona książki. Cytaty klasyków, stanowiące wstęp do każdego rozdziału, wybrał autor brawurowo. Rozdział o anumeryzmie (chodzi o nieumiejętność liczenia) poprzedza chociażby cytat z Benjamina Dereca (str. 75):

"Są trzy rodzaje ludzi: umiejący liczyć i nieumiejący liczyć."

Niestety pewne przykłady wydały mi się naiwne. Chociażby numerologiczna bzdura Gellera (str. 84-85),czyli jakoby koincydencja wielu faktów, nieuchronnie prowadzących do katastrofy 11/09 w USA. To chyba przykład dla 10-latka, a może się mylę?

Sporo oczekiwałem od środkowej części, gdzie autor pokusił się o pokazanie kilku podstawowych faktów ze statystyki i rachunku prawdopodobieństwa, dla przestrogi. Jeden przykład (rzuty kośćmi Pascala - str. 96-99 i 111) nie wygląda dobrze dydaktycznie. Sporo czasu Baillargeon poświęca błędnemu opisaniu problemu, by ostatecznie podać poprawne rozwiązanie, choć bez wystarczającego komentarza. Może to pozostawić w głowie czytelnika mylny wywód , a poprawny umknie. Szkoda, bo przykład przedni i bardzo ciekawie pokazuje, jak należy realizować poprawnie proces myślenia matematycznego, gdzie odwrócenie problemu czasem pomaga znaleźć rozwiązanie. Reszta przykładów jest dobra. Kto nie wie, może prześledzić chociażby dlaczego nie warto grac w totolotka (str. 104-105). Przypomniane jest odchylenie standardowe, analizy ankiet czy istotne pojęcia statystyczne (bez naukowego zadęcia). Tu kluczowe są korelacja, związek przyczynowy czy reprezentatywność próby (str. 123-129). Dla mnie to były oczywistości, ale jak ktoś czuje braki w rozumieniu tych pojęć, musi się z nimi szybko oswoić.
Z kolei wałkowany przesadnie banalny przykład niepoprawnych prezentacji wykresów, to znów powrót do gimnazjum (str. 134-140).

Dla mnie minusem jest chociażby nierozwinięcie ciekawej wypowiedzi Chomsky'ego o żargonie intelektualnym, który w barokowej formie ma przydusić wszystkich do ziemi swą niezwykłością (str. 35):

"Intelektualiści mają problem: muszą uzasadnić swoje istnienie. Ale niewiele rzeczy się do tego nadaje. Większość z nich, poza być może niektórymi działami fizyki, można wyrazić za pomocą bardzo prostych słów, bardzo krótkimi zdaniami. Wtedy zaś nie zyskuje się sławy, nie dostanie pracy, nie publikuje pism. To jest wyzwanie dla intelektualistów. Chodzi o wzięcie czegoś raczej prostego i sprawienie, by uchodziło za bardzo skomplikowane i bardzo głębokie. Grupy intelektualistów działają w ten sposób. Rozmawiają między sobą, a reszta świata ma ich podziwiać i traktować z szacunkiem. Jeśli wszakże przetłumaczyć to, co mówią, na prosty język, bardzo często nie znajdzie się w tym zupełnie nic albo tylko truizmy i absurdy."

Przy okazji tego tematu, autor wspomina eksperyment fizyka Sokala i jego bełkotliwy, kontrolowany tekst, opublikowany w prestiżowym czasopiśmie o tematyce społecznej (polecam "Modne bzdury" Sokala i Bricmonta opisującej ten eksperyment). Chyba najmocniejsza strona pracy to świetne teksty 'fachowców' od demaskowania bzdur. Jest genialna lista niedorzeczności Carla Sagana (str. 10-11),są liczne teksty wspomnianego Noama Chomsky'ego , Johna Searle czy poszukiwacza mistyfikacji Jamesa Randiego. Ci ludzie zęby zjedli na poszukiwaniu głupot. Warto ich posłuchać. Potrafią krótko ująć istotę przy użyciu minimum słów, jak Russell (str. 195):

"Naukowca wyróżnia nie to, w co wierzy, lecz to jak i dlaczego"

Jeśli chodzi o naukowców, to szczególnie polecam fragment o metodzie naukowej (str. 199-224),gdzie dostajemy w pigułce to, co wyróżnia naukę od pseudonauki. Te akurat problemy staram się przyswajać od wielu lat poszukując adekwatnych publikacji. Mogę jedynie potwierdzić, że krócej tak wielu najważniejszych kwestii nie dałoby się opisać.

Ogólny bilans odczuć po przeczytaniu dobry. Czyta się szybko, 80% tekstu bardzo dobra. Fragmenty słabsze i tak się szybko kończą i daje się o nich zapomnieć. Polecam.

Jednym zdaniem można stwierdzić, że dostajemy to, co tytuł zapowiada. Jednak praca, która absolutnie nie ma pretensji podręcznika czy wykładni wyczerpującej temat, ma jedną wadę, jest nierówna, choć z reguły trzyma odpowiedni poziom. Celem "Krótkiego kursu samoobrony intelektualnej" jest, według autora, zebranie metod radzenia sobie z irracjonalizmem, głupotą, przesądami....

Ciekawy podręcznik poruszania się po współczesnym, przesyconym informacjami, świecie. Francuskie wydanie jest z 2005 roku, więc nie ma tu wielu odniesień do internetu (a o mediach społecznościowych nie ma nic),lecz informacje w pozycji nie zdezaktualizowały się. Autor opisuje m. in. podstawy matematyki, statystyki, logiki, psychologii poznawczej, działania mediów. Niby większości tych rzeczy powinna uczyć szkoła, ale nawet jeśli czytelnik miał szczęście uczęszczać do takiej, która o nich mówiła, warto je sobie przypomnieć a przy okazji dowiedzieć się czegoś nowego. Dość często autor podaje przykłady do samodzielnego przemyślenia.

Tłumacz Bogdan Baran, wykonał kawał dobrej roboty - tekst miejscami jest naprawdę śmieszny. Polskie wydanie ma jedną z najlepszych okładek jakie widziałem.

A teraz dwie łyżki dziegciu (dlatego ocena 5 a nie 7). Skład ebooka (Legimi) jest tragiczny. B a r d z o c z e s t e s ą t a k i e p o d k r e s l e n i a. Akapity też nie wyglądają dobrze - często margines ma pół strony. Wzory (logika, matematyka) są nieczytelne. Nieliczne ilustracje też (zdecydowanie za mała rozdzielczość). Bibliografia ma dziwny format. Krótko mówiąc - bubel jakich mało. Forma znacząco utrudnia lekturę.

Ciekawy podręcznik poruszania się po współczesnym, przesyconym informacjami, świecie. Francuskie wydanie jest z 2005 roku, więc nie ma tu wielu odniesień do internetu (a o mediach społecznościowych nie ma nic),lecz informacje w pozycji nie zdezaktualizowały się. Autor opisuje m. in. podstawy matematyki, statystyki, logiki, psychologii poznawczej, działania mediów. Niby...