To niezwykła książka o wartości rodziny i przyjaźni, o tym, że najgorsza prawda jest o wiele lepsza niż kłamstwo… Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że powieść Anny Piegi porusza na co dzień głęboko schowane uczucia i emocje...

Czas to trucizna i lek. Źródło nadziei i rozpaczy. Niosąca zagładę bestia, co pożera własny ogon, i miłosierny dobroczyńca, który wyciąga do nas rękę. Nieustannie leczy rany i zadaje nowe. Nie ma na świecie człowieka, którego nie dotknęła jego dłoń. Czas - ojciec wszelkiej przemiany. *

Daria Sulima to młoda, dobrze zapowiadająca się artystka. W swojej przeszłości dokonała trudnego wyboru, rzuciła studia medyczne na rzecz muzyki, która od zawsze była jej pasją. Ojciec Darii, Krzysztof, notabene znany i ceniony kardiochirurg nie mógł pogodzić się z wyborem córki i zrywa z nią wszelkie kontakty na długie lata. Gdy dziewczyna już poukładała swoje sprawy i stworzyła własny azyl, nareszcie czuje się bezpiecznie. Jest zdecydowana iść swoją drogą i realizować swoje marzenia i pasje. Jednak tęskni za swoim domem. Potajemne spotkania z mamą Alicją sprawiają dziewczynie ogromną radość, jednak żal do ojca pozostał… Sytuacja zmienia się diametralnie z dnia na dzień. W obliczu nieszczęścia dziewczyna musi zjednoczyć siły z ojcem i zapomnieć o krzywdzie sprzed lat. Nie sądziła, że to zmieni jej dotychczasowe życie i zburzy tak mozolnie poukładany świat...

Jestem oczarowana tą powieścią! Refleksyjna, przepełniona emocjami i rodzinnymi sekretami, które wpłyną na losy naszych głównych bohaterów. Towarzyszymy im w wielu rozterkach, które tak doskonale znamy z naszego życia codziennego. Emocje wręcz wylewają się z każdej przeczytanej przez nas strony. Ta historia potrafi wzruszyć!
Powieść czyta się z wielką przyjemnością i ogromnym zainteresowaniem. Autorka stopniowo odkrywa wszystkie tajemnice i bolesną prawdę. Nie mogłam doczekać się zakończenia historii, moja ciekawość rosła z każdą kolejną stroną. Styl lekki i bardzo dokładne opisy pozwalają na wgryzienie się w tą niełatwą fabułę. Ciekawym zabiegiem jest także poprzedzenie rozdziałów wyjątkowymi listami, tak ciepłymi i pełnymi emocji. Warto zwrócić uwagę na bardzo nostalgiczną okładkę, która całkowicie oddaje charakter tej trudnej historii.
Wszystkie postacie są niezwykle autentyczne, bardzo nam bliskie i nieprzerysowane. Mocno trzymałam kciuki za Darię, aby poznała swoją przeszłość. By na nowo mogła odbudować swój świat. Anna Piega bardzo umiejętnie zarysowała fikcyjne tło sceny muzycznej lat 70. Jesteśmy niemalże w stanie usłyszeć melodię z tamtych lat.
Autorka chce nam przekazać jasny komunikat, można nawet powiedzieć przestrogę. Zawsze najważniejsza jest prawda, choćby najbardziej bolesna. Poza tym podkreśla też wartość rodziny, przyjaźni i ogromną rolę rodziców w naszym życiu. Zmusza nas do chwili zatrzymania się i zastanowienia nad własnym postępowaniem. Anna Piega dotyka też trudnej strony życia, ludzkiej choroby i wielkiej próby walki z nią.

Dlaczego tak rzadko człowiek uświadamia sobie, jak dobre jest życie? Dlaczego los musi wymierzać bolesne razy, by obudzić uśpioną wrażliwość, by można było zrozumieć, jak ważne i cenne bywają zwykłe chwile.(…) A moje pokolenie gardzi banałem i prostotą. Jesteśmy zbyt wyrafinowani, skomplikowani i wymagający. Ciągle szukamy, coraz bardziej nienasyceni w swoich potrzebach, oczekiwaniach i roszczeniach…*

To trudna i nieco przygnębiająca książka. Jednak jej przeczytanie dostarcza ogrom satysfakcji. Zmusza do refleksji. Dotyka także wiele trudnych tematów - choroby, kłamstwa i rodzinnych tajemnic. Polecam wszystkim bez wyjątku zapoznać się z tą książką!

* cytaty pochodzą z książki Lustro czasu
Recenzja: http://czytanie-to-sztuka.blogspot.com/

To niezwykła książka o wartości rodziny i przyjaźni, o tym, że najgorsza prawda jest o wiele lepsza niż kłamstwo… Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że powieść Anny Piegi porusza na co dzień głęboko schowane uczucia i emocje...

Czas to trucizna i lek. Źródło nadziei i rozpaczy. Niosąca zagładę bestia, co pożera własny ogon, i miłosierny dobroczyńca, który wyciąga do nas...