Nie jestem zbytnią miłośniczką roślin doniczkowych (z wzajemnością), więc i sprawa skradzionego fikusa nie za bardzo przypadła mi do gustu. Historia ta zawiera sporo elementów, które idealnie grały w późniejszych przygodach Pana Samochodzika, tutaj jednak jakby czegoś brakowało. Nudno było trochę, niestety.

Chociaż sposób na wrogów był niezły, "pięć pastylek laxigenu" i świat byłby prostszy :D Quidquid agis, prudenter agas et respice finem!

"Skarb Atanaryka" to jedna z tych książek Nienackiego, do których wracałam najrzadziej jako dziecko i ponowna lektura po latach nie poprawiła mojego zdania o niej. Wiem, że teraz włączono tę książkę do serii, jednak moje wydanie przygód pana Tomasza zaczyna się od "Wyspy złoczyńców" i tak już pozostanie dla mnie na wieki.

"Skarb Atanaryka" polecam głównie fanom Pana Samochodzika i to raczej w ramach ciekawostki, gdybym zaczęła swoją przygodę z Panem Samochodzikiem od tej książki, pewnie nigdy nie sięgnęłabym po pozostałe.

Nie jestem zbytnią miłośniczką roślin doniczkowych (z wzajemnością), więc i sprawa skradzionego fikusa nie za bardzo przypadła mi do gustu. Historia ta zawiera sporo elementów, które idealnie grały w późniejszych przygodach Pana Samochodzika, tutaj jednak jakby czegoś brakowało. Nudno było trochę, niestety.

Chociaż sposób na wrogów był niezły, "pięć pastylek...