Nadrabiając zaległości i przy okazji próbując wyrobić sobie jakieś zdanie o współczesnej twórczości Morrisona przeczytałem WE3. To dobry komiks zgarniający pozytywne recenzje, więc daruję sobie długie wywody i przejdę do rzeczy: jeśli miałbym się do czegoś przyczepić, to muszę powiedzieć, że raziło mnie to, za co Morrison jest najbardziej chwalony przez swoich wyznawców. Wszelkie efekciarskie zabiegi formalne, które zastosowali twórcy, są tu kompletnie bezcelowe i niejako oddalone od wydźwięku komiksu - są to ciekawe, pozornie inteligentne zagrywki, ale ostatecznie puste i szpanerskie. Bo jeśli graficzno-narracyjna erudycja autorów sprowadza się tylko do efektownego przedstawienia strzelaniny, to jest to w jakiś sposób marnowanie talentu i potencjału, jaki w nich tkwi. WE3 to prosta i wzruszająca historia, dlatego uważam, że ubieranie jej w tak grafomańską stylistykę mijało się z celem. Jeśli oceniać osobno obie płaszczyzny, to oczywiście jest to dobre rzemiosło (komiks zdecydowanie polecam ), ale niestety razem nie zagrało to dobrze. Całość zamienia się w kicz*. To jak grafomańska solówka dobrego technicznie gitarzysty, który, by zwrócić na siebie uwagę, struga rysia na wieśle w utworze, w którym wystarczyłaby linia basu i melorecytacja.

*ktoś może powiedzieć, że już sam pomysł na ten komiks jest kiczowaty. Od razu mówię - Moore zrobił komiks o pierdolonym "czymś z mokradeł" i nie był to kicz, więc nie mówcie, że nie można.

Nadrabiając zaległości i przy okazji próbując wyrobić sobie jakieś zdanie o współczesnej twórczości Morrisona przeczytałem WE3. To dobry komiks zgarniający pozytywne recenzje, więc daruję sobie długie wywody i przejdę do rzeczy: jeśli miałbym się do czegoś przyczepić, to muszę powiedzieć, że raziło mnie to, za co Morrison jest najbardziej chwalony przez swoich wyznawców....