Jak co roku zasiadłam moją aktualnie pięcioletnią córeczką do pisania listu do Świętego Mikołaja! Zawsze spisujemy listę prezentów na specjalnie przygotowanej świątecznej papeterii, a następnie pakujemy je w kopertę i adresujemy ją do Świętego Mikołaja zamieszkałego w Laponii! Następnie Agatka własnoręcznie wrzuca list do płonącego kominka, a on już stamtąd leci do Mikołaja!
Tak było i w tym roku! Zapytałam Agatkę:
-Nadszedł córeczko ten piękny czas, kiedy Mikołaj spełni Twoje marzenie. Jakie jest w tym roku?
-Wiesz mamo, długo się nad tym zastanawiałam i w tym roku moje życzenie jest troszkę inne.
- Ooo, a co takiego wymyśliłaś?–zapytałam.
- Wiesz mamo, moje koleżanki w przedszkolu opowiadają o tym, że mają siostrę, albo brata. No na przykład Ola mi mówiła, że bawi się w chowanego ze swoją młodszą siostrą i tamta tak się ostatnio schowała, że aż mama musiała pomóc jej szukać. No i ja bym właśnie chciała taką siostrzyczkę. Myślisz, że Mikołaj spełni moje życzenie?
-Uważaj o co prosisz, bo możesz to otrzymać kochanie, a taka siostrzyczka to nie tylko zabawa. Na początku siostrzyczka byłaby maleńka i musiałabyś się nią opiekować. Dużo czasu upłynie zanim będziecie mogły się razem bawić – odpowiedziałam zbita z tropu. Nie spodziewałam się takiego życzenia.
-Wiesz mamo, to ja poproszę o ten plecaczek – lalkę, no ten wiesz, co oglądałyśmy ostatnio. Ale napiszemy Mikołajowi, że jakby się dało to i siostrzyczkę też bardzo bym chciała, no ale to najwyżej jak nie uda się tyle prezentów to siostrzyczkę w przyszłym roku.
-Dobrze kochanie, jak sobie życzysz tak napiszemy–powiedziałam, a wiem że czeka mnie poważna rozmowa z mężem, bo to może już pora spełnić życzenie Agatki.

Jak co roku zasiadłam moją aktualnie pięcioletnią córeczką do pisania listu do Świętego Mikołaja! Zawsze spisujemy listę prezentów na specjalnie przygotowanej świątecznej papeterii, a następnie pakujemy je w kopertę i adresujemy ją do Świętego Mikołaja zamieszkałego w Laponii! Następnie Agatka własnoręcznie wrzuca list do płonącego kominka, a on już stamtąd leci do...

Otworzyłem oczy, by od razu je zamknąć z powodu rażącego mnie światła. Pierwsza myśl "jeszcze pięć minut". Ale potem bardziej niż promienie słońca uderzyła mnie świadomość: Ja żyję!

Operacja się udała, wszystko mnie bolało, rurka w nosie nieprzyjemnie uwierała, ale do cholery żyłem. Otworzyłem oczy z uśmiechem. Obok szpitalnego łóżka siedziała moja mama, oczywiście z zapuchniętymi oczami.
- Cześć, mamo! - chciałem powiedzieć, ale udało mi się dopiero za drugim razem, a i tak mój głos bardziej przypominał szept, niż radosny okrzyk.

Moja rodzicielka uśmiechnęła się przez łzy. Rozejrzałem się po pomieszczeniu.
- Gdzie tata?
Mama chciał coś powiedzieć, ale zamiast tego wybuchła płaczem. A ja bez jej słów zrozumiałem dlaczego. Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać. Jestem pewien, że nawet gdyby tato wiedział, że umrze, poświęciłby się dla mnie. Co nie zmieniało faktu, że nagle poczułem się źle, bardzo źle. Po chwili płakaliśmy już oboje, ja i mama.

Otworzyłem oczy, by od razu je zamknąć z powodu rażącego mnie światła. Pierwsza myśl "jeszcze pięć minut". Ale potem bardziej niż promienie słońca uderzyła mnie świadomość: Ja żyję!

Operacja się udała, wszystko mnie bolało, rurka w nosie nieprzyjemnie uwierała, ale do cholery żyłem. Otworzyłem oczy z uśmiechem. Obok szpitalnego łóżka siedziała moja mama, oczywiście z...

- Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać! - ze śmiechem powiedziała moja mama na wieść o tym, że marzy mi się na urodziny maszynka "starej generacji", która idealnie mieli ziemniaki na kartacze...
Sama nie wiem, jak mam przekonać najbliższych, że uwielbiam praktyczne prezenty. Uwielbiam pichcić, więc cieszy mnie wszystko co z tym związane... od kolejnej książki kucharskiej po ociekacz na łyżkę (tak, jest coś takiego i strasznie mi się marzyło;). Na szczęście mój mąż potrafi w jednym prezencie przemycić wymarzony gadżet kuchenny (np. cudowną patelnię) w zestawie z torebką... Żeby nie było ;)

- Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać! - ze śmiechem powiedziała moja mama na wieść o tym, że marzy mi się na urodziny maszynka "starej generacji", która idealnie mieli ziemniaki na kartacze...
Sama nie wiem, jak mam przekonać najbliższych, że uwielbiam praktyczne prezenty. Uwielbiam pichcić, więc cieszy mnie wszystko co z tym związane... od kolejnej książki...

Ewa siedziała przy stoliku w samym centrum miasta i popijała kawę ze swoją przyjaciółką.
- Wiesz Basiu, w moim życiu nic się ostatnio nie dzieje. Chciałabym przeżyć coś nowego, coś o czym czytamy w książkach czy oglądamy w telewizji.
- Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać – odparła jej przyjaciółka z zagadkowym uśmiechem.
Wtedy jeszcze Ewa nie wiedziała jak bardzo słowa jej przyjaciółki są prawdziwe i prorocze. Wszystko zaczęło się na pozór spokojnie, ale z każdym dniem życie Ewy zaczęło się zmieniać. Monotonia i nuda zamieniała się w rzeczy, o których nawet by nie pomyślała. Zaczęło się od tego, że pewnego dnia dowiedziała się, że jej mąż spodziewa się dziecka z inną kobietą. To był dla niej wstrząs, nigdy by się tego nie spodziewała. Mówią, że nieszczęścia chodzą parami i tak było w jej przypadku. Po wyprowadzce męża Ewa zupełnie przestała sobie radzić. Popadła w ciężką depresję, straciła pracę, odrzucała wszelką pomoc. Stała się wrakiem człowieka. Długi proces leczenia i wychodzenia z choroby w końcu przyniósł rezultaty, ale życie Ewy nieodwracalnie się zmieniło. Przypomniała sobie rozmowę z przyjaciółką w ten jeszcze spokojny i słoneczny dzień i zrozumiała, że Basia miała rację, że teraz tęskni za dawną monotonią i nudą, że tak naprawdę wcale nie chciała tych zmian.

Ewa siedziała przy stoliku w samym centrum miasta i popijała kawę ze swoją przyjaciółką.
- Wiesz Basiu, w moim życiu nic się ostatnio nie dzieje. Chciałabym przeżyć coś nowego, coś o czym czytamy w książkach czy oglądamy w telewizji.
- Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać – odparła jej przyjaciółka z zagadkowym uśmiechem.
Wtedy jeszcze Ewa nie wiedziała jak bardzo...

Powiedziałam raz do życia:
- Życie, chcę być dorosła.
Życie ostrzegało:
- Uważaj o co prosisz, bo możesz to otrzymać!
Nalegałam:
- Życie! Chcę już być dorosła!
- Tak Ci się tylko wydaje - odpowiedziało Życie.
- Wcale nie, moim marzeniem jest być już dorosłą - zażądałam po raz trzeci.
- Jesteś tego pewna? - upewniło się Życie.
- Tak, w 100%.
- Dobrze. Nie mogę sprawić żebyś Ty sama, w środku, stała się dorosła. Ale mogę postawić Cię w sytuacjach, w których będziesz musiała bardzo szybko dorosnąć. Tylko pamiętaj, ostrzegałem...


Dzieci to jednak głupie są...

Powiedziałam raz do życia:
- Życie, chcę być dorosła.
Życie ostrzegało:
- Uważaj o co prosisz, bo możesz to otrzymać!
Nalegałam:
- Życie! Chcę już być dorosła!
- Tak Ci się tylko wydaje - odpowiedziało Życie.
- Wcale nie, moim marzeniem jest być już dorosłą - zażądałam po raz trzeci.
- Jesteś tego pewna? - upewniło się Życie.
- Tak, w 100%.
- Dobrze. Nie mogę sprawić żebyś...

Kolejny smutny, szary dzień w szkole. Wszystko takie samo, ci sami ludzie, ci sami nauczyciele, te same szafki, książki. Każdy chce, aby już była 14, aby wyjść.
-Oh, dlaczego musimy chodzić do szkoły?! Mam dość tego miejsca!-mówi jeden z chłopaków przechodzących korytarzem.
Na następny dzień jednak ni stąd znajduje się oferta zmienienia jednej rzeczy w państwie-jest to nowy ustrój rządu. Oglądając materiał w telewizji, słyszymy słowa: Każdy może zagłosować!
Jest rok 2026, dzięki programowi 500+ jest bardzo dużo dzieci, czyli uczniów. Każdy z nich głosuje na usunięcie szkoły. A więc rok później dzieje się to. W Polsce nie ma już ani jednej szkoły. Dzieci pomału zaczynają dorastać. Jest teraz rok 2050. Ten ustrój spodobał się innym krajom i wybuchły strajki, które rząd musiał uciszyć wprowadzając likwidacje szkół. I co? Gospodarka stanęła, nie ma biurowców, nie można wznowić budowy szkoły, bo do tego potrzebne są plany, a nikt nie ma tego doświadczenia. Rolnicy nie wiedzą jak zadbać o plony. Rok 2060. Kolejne pokolenie dorasta, jednak nikt nie ma jak im przekazać wiedzy. Nie ma nauczycielu, w końcu klimat również się ociepla, lecz nie ma geologów. Świat zalewa fala upałów, która niszczy wszystko, a szczególnie jedzenie, którego nie da się wytworzyć w laboratorium; nie ma naukowców. Ziemia pomału stacza się ku zagładzie.

Co z tego wynika? Po pierwsze: trzeba się uczyć. Niezależnie czy nam się to podoba czy nie.
Po drugie: Uważaj o co prosisz, bo możesz to otrzymać...

Kolejny smutny, szary dzień w szkole. Wszystko takie samo, ci sami ludzie, ci sami nauczyciele, te same szafki, książki. Każdy chce, aby już była 14, aby wyjść.
-Oh, dlaczego musimy chodzić do szkoły?! Mam dość tego miejsca!-mówi jeden z chłopaków przechodzących korytarzem.
Na następny dzień jednak ni stąd znajduje się oferta zmienienia jednej rzeczy w państwie-jest to nowy...

- Ten film to kompletna strata czasu - irytuję się.
- Jak to? No nie mów, że nie chciałabyś dostać strasznego prezentu. - Nina przewraca oczami.
- Ludzki palec? Już wolałabym dostać całą dłoń.
- Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać.
- Czcze gadanie.

Rozlega się dzwonek do drzwi. Nie spodziewam się dzisiaj nikogo, przecież jest sobotni wieczór.
Otwieram drzwi i zaskoczona rozglądam się. Żadnej żywej duszy, nikogo. Pewnie głupi żart dzieciaków z sąsiedztwa.
Kiedy usiłuję wyjść na zewnątrz, potykam się o coś, ale w ostatniej chwili przytrzymuję się drzwi.
- Co do jasnej cho... - milknę i spoglądam w dół.
Leży tam średniego rozmiaru pudełko, pięknie zapakowane. Podnoszę je z ziemi rozglądając się i wnoszę niespodziankę do domu.
Może to prezent od rodziców, bo wczoraj obchodziłam urodziny. Jednak mogli po prostu przyjechać i wręczyć mi go osobiście. A może to paczka od Niny? Od czasu seansu nie widziałam się z nią. Pewnie to na przeprosiny!
Z zaciekawieniem otwieram pudełko. Ledwo mogę utrzymać się na nogach, gdy widzę jego zawartość.
- Jest sztuczna. Boże, żeby ona była sztuczna - mówię do siebie na widok odciętej kobiecej dłoni.
Podnoszę ją i przyglądam się jej uważnie. Wygląda jak prawdziwa, nawet zapach jest odrażający.
Nagle zauważam malutki tatuaż biedronki na palcu wskazującym. Upuszczam odciętą część ciała, gdyż Nina ma dokładnie identyczny w tym samym miejscu!
Spoglądam na pudełko, w którym została jeszcze maleńka karteczka trochę ubabrana czerwoną cieczą.
"Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem."
Zanim zdążę cokolwiek pomyśleć w domu całkowicie gasną światła.

- Ten film to kompletna strata czasu - irytuję się.
- Jak to? No nie mów, że nie chciałabyś dostać strasznego prezentu. - Nina przewraca oczami.
- Ludzki palec? Już wolałabym dostać całą dłoń.
- Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać.
- Czcze gadanie.

Rozlega się dzwonek do drzwi. Nie spodziewam się dzisiaj nikogo, przecież jest sobotni wieczór.
Otwieram drzwi i...

Prezent[bookLink]4771572|Prezent[/bookLink]

Prezent[bookLink]4771572|Prezent[/bookLink]

 [bookCover]4771572|Prezent[/bookCover]