forum Grupy użytkowników 52 książki w 2018 r.

52 książki w 2019 roku :)

utworzyła 30.12.2018 o 17:16

odpowiedzi [3539]

Aby napisać wiadomość zaloguj się

Sortuj:

Eryk 20.01.2019 22:12

Czytelnik

4/52 Dzieła wybrane 1. Liryki i powieści poetyckie

Odpowiedz

MagdaLena 20.01.2019 18:53

Czytelniczka

2/52 Wyspa na ulicy Ptasiej

Odpowiedz

Kasidy_Wolf 20.01.2019 18:46

Czytelniczka

4. Cesarz Cierni

Odpowiedz

Sol 20.01.2019 17:58

Bibliotekarka

10/52 Mieszkając z wrogiem

Odpowiedz

Jarosław 20.01.2019 16:58

Czytelnik

4/52
Wchodzi koń do baru

Odpowiedz

Dorota 20.01.2019 16:43

Czytelniczka

5/52
Portret rodzinny

Odpowiedz

Agata Adamczyk 20.01.2019 16:23

Czytelniczka

4/52

"Zamknięta książka jest niema; przemówi tylko wtedy, gdy zostanie otwarta. A użyty w niej język będzie językiem tego, kto się nad nią pochyla, zabarwionym jego oczekiwaniami, pragnieniami, dążeniami, obsesjami, jego gwałtownością, jego kłopotami. Fakty są jak zdania w książce, same w sobie nie mają sensu, mają tylko ten sens, który im się nadaje."
"Trucicielka". Sięgnęłam po nią po poleceniu przez znajomą. Ruszyłam do biblioteki, myślę: "ładna okładka", z dopiskiem:"Nagroda Goncourtów 2010". Prestiż. Jednak po przeczytaniu całej książki myślę, że moje oczekiwania były odrobinę większe, aniżeli to, co poznałam, strona po stronie.
W pierwszym opowiadaniu poznajemy Marie, morderczynię swoich trzech mężów. Fakt ten wyjawia na spowiedzi młodemu księdzu. Opowiada mu wszystko, ze szczegółami, a tajemnica spowiedzi jakoby tworzy między nimi "pakt". Odtąd przeplatają się losy ich dwojga: On chce nawrócić Marie, ona - uzależnić go od siebie. Po raz pierwszy poznajemy mechanizm obsesji, który jest głównym tematem książki.
Dlaczego mam problem, jeśli o Schmitta chodzi? Z jednej strony... dobrze czyta się opowiadania zawarte w książce, z drugiej - wydaje mi się, że były przez autora nazbyt przemyślane, pretensjonalne. Przykładem może być ostatnia z historii, gdzie stosunek między parą małżonków jest cały czas napięty, wydawałoby się, bez szans na rozejm i załagodzenie konfliktu. Nie dochodzi do rozwiązania związku, rozwodu, tylko pojawia się typowy, literacki motyw - śmiertelna choroba jednego ze współmałżonków i co więcej, nawrócenie męża. Typowe poprowadzenie dramatu. Właśnie - tylko typowe. Bo wielu w literaturze było tych, którzy cudownie postanawiali odmienić swój los, kiedy to tragedia odcisnęła piętno w ich życiu.
Być może Schmitt uwierzył, że taki zabieg wstrząśnie czytelnikiem, da mu do myślenia?
Żeby nie być zbyt gorzką w ocenie napiszę, że jest opowiadanie, które zapadło mi w pamięć i skłoniło do refleksji. Tekst "Powrót" o ojcu, który musi wskazać(jakoby w swoim sumieniu), która córka jest dla niego najmniej znacząca. Uświadamia sobie, że tak naprawdę żadnej z nich nie mówił często, że ją kocha. Uświadamia sobie swój błąd i to stanowi podstawę jego cierpienia. Opowiadanie z dosadnym wydźwiękiem i morałem, by doceniać tych, którzy są obok, nim będzie za późno.
Całość oceniam na dobry z plusem. Jest w moim odczuciu kilka niedociągnięć, ale całość wypada nieźle. Choć opowiadania emanują smutkiem, goryczą, to gdzieś między stronami przebija się cień nadziei, że można przejść przez życie lepiej, niż dotychczas.
Trucicielka