Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzadkie na naszym rynku wydawnictwo na temat Białorusi zainteresowało mnie, tym bardziej, że jest datowane na 2013 rok. Pobieżne przejrzenie sprowokowało do zakupu, zaciekawienie krajem za wschodnią granicą sprawiło, że rozpoczęłam lekturę bardzo szybko. I bardzo prędko przeczytałam, choć wolałabym pochłonąć. Lecz pochłaniać nie ma, niestety, czego. Zamieszczone w tytule miłość i marazm zamieniłabym miejscami, bo to opowieść o marazmie właśnie: temat ledwie dotknięty, potraktowany po łebkach, niewiele wnoszący do ukształtowanego przez media obrazu Białorusi. Lata 1999- 2013 zamieszczone w zakończeniu co nieco podpowiadają. Autorka przedstawia kraj sprzed lat: bieda, alkoholizm, inercja portretowane niby bezstronnie, a jednak z jakąś wyczuwalną nutką wyższości. Opis kilku miejsc okraszony czarno-białymi fotografiami potęguje nastrój zastoju, przemijania, braku nadziei. I kontrastuje z moimi wspomnieniami sprzed ponad roku: są w nich i ruiny, ale znajdzie się przecież miejsce na kolor, pracę, dobrze zaopatrzone sklepy, ulice miast pełne młodych ludzi, pustoszejące, senne wioski, odnawiane zabytki. Białoruś pani Kondratiuk pewnie jeszcze gdzieś jest, lecz żadnej nie odkryje ktoś pragnący z jej książki dowiedzieć się, czy warto starać się o wizę i czynić przygotowania do wyjazdu. Bo pisanie o mieszkańcach - jakby zdawkowe, mimochodem, to za mało. W ogóle wszystkiego tu za mało: historii, opowieści, dialogów, stron, fotografii i serca (ja wiem, że to reportaże, ale ...) W dodatku wydanie grzeszy nieprzyjazną, słabo czytelną czcionką. Spodziewałam się mocnej, konkretnej, prawdziwej pozycji, otrzymałam wprawki. Z pewnością autorka wie o Białorusi wiele więcej ode mnie, dlaczego zatem o tym nie napisze?