Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Saint Anger 'round my neck Saint Anger 'round my neck He never gets respect Saint Anger 'round my neck" Wydając w 2003 roku "Święty Gniew", Metallica po raz kolejny podzieliła swoich fanów. Z jednej strony barykady ustawili się Ci, którzy twierdzili, że zespół w końcu wrócił do swoich korzeni. Bo znowu jest szybko i agresywnie. Mimo, że bardziej nowocześnie. Z drugiej strony stanęli Ci, w których ta płyta wzbudziła gniew i to na pewno nie święty. Oberwało się kapeli za wszystko, począwszy od długości utworów, poprzez słabe teksty, brak solówek, na brzmieniu perkusji kończąc. Ja zaznaczę tylko, że jestem gdzieś pośrodku. Nie jest to moja ulubiona płyta, ale czasami sobie włączę i posłucham jak Lars tłucze w garnek zamiast werbla. Dobra ja tu pitu pitu o płycie Metalliki, a gdzie w tym wszystkim powieść Agnieszki Miklis? Zarówno płytę jak i książkę, łączy jedna wspólna ważna cecha. Jest nią wszechobecny gniew. "Wściekła Skóra" wypełniona jest bowiem nim po brzegi, tworząc w połączeniu z ciekawą fabułą, mocną mieszankę wybuchową. Grupa gastarbajterów ze Śląska wyjeżdża do Holandii w celach zarobkowych. Wśród nich jest również trzydziestoletnia Roswita Rein. Trafiają oni do ponurego i zapuszczonego ośrodka Noord Reisen, znajdującego się obok miasteczka E. Zagubiona w nowej sytuacji Roswita zaczyna powoli odkrywać, że zarówno jej współpracownicy jak i mieszkańcy miasteczka, posiadają wiele mrocznych tajemnic. Gdy natomiast niespodziewanie znika jej przyjaciółka, a zarazem najpiękniejsza dziewczyna w obozie, Tania Konecki, rzuca się ona w wir poszukiwań. Szybko okazuje się, że zniknięcie to tak naprawdę tylko początek wysypu mrocznych sekretów, którymi naszpikowane jest całe miasteczko E... Wznowienie debiutu powieściowego Agnieszki Miklis (pierwsze wydanie ukazało się w 2013 roku) to potężne objętościowo tomiszcze. Dostajemy ponad pięćset stron literatury która łączy w sobie kryminalną zagadkę z mrocznym thrillerem psychologicznym, ocierającym się o grozę. Przede wszystkim na pierwszy plan wysuwa się cała menażeria postaci. Roswita Rein, młoda, mocno zakompleksiona dziewczyna, do której idealnie pasuje cytat z początku opinii. Nerwowe to dziewczę bardzo. Jej koleżanka, Tania, którą wszyscy traktują jak boginię. Trochę jakby się urwała z Warsaw Shore, ale jednak o znacznie wyższym IQ. Poza tym cała plejada szarych i czarnych charakterów, dobry glina (ale czy tak do końca??),mocna reprezentacja ze Śląska, z Irkiem i Gabrysią na czele oraz dwa mocno dziwaczne indywidua w postaci Edwina i Hankiego. Należy jeszcze wspomnieć o współlokatorach Roswity, czyli o państwie Osińskich. Także jak widać ilość postaci może mocno przyprawić czytelnika o zawrót głowy. Jak już połapiemy się kto jest kto w powieści, kto z kim jest spowinowacony, dostajemy mocno zakręconą oś fabularną. Nie ma że boli. Autorka nie idzie na łatwiznę. Zagadka goni zagadkę, bohaterzy odkrywają coraz więcej tajemnic, które zamiast dawać odpowiedzi, stawiają przed nimi coraz więcej pytań. Ciekawie się również robi, gdy książka ociera się o grozę. Szczególnie w finałowym starciu. Zaznaczę tylko, że jest krwawo, a wspomniany wcześniej gniew ma tu swoje apogeum. Mam również wrażenie, że nie do końca zostało wykorzystany pewien motyw związany z Roswitą i zakupami. Wyglądało to troszkę tak, jakby miał zostać wprowadzony do historii wątek nadprzyrodzony. Ale to być może tylko moje wrażenie. Zakończenie, mimo, że spina wszystkie wątki razem, pozostaje otwarte. Widać, że autorka zostawiła sobie furtkę dla kontynuacji. Muszę się jednak jednej rzeczy czepnąć. Chodzi mi dokładnie o sposób prowadzenia fabuły. Autorka stara się przekazać czytelnikowi jak najwięcej informacji o danej osobie czy miejscu w którym dzieje się dany moment. Wygląda to przykładowo tak: rozmawiają dwaj bohaterowie o głównym wątku powieści, a Ty masz nadzieję zaraz dowiedzieć się jak to się wszystko dalej potoczy. Wtedy nagle wkracza druga opowieść, najczęściej w postaci jakby retrospekcji, która ma przybliżyć historię danej postaci. Ten zabieg mnie osobiście wybijał mocno z rytmu czytania. Lepszym rozwiązaniem byłoby chyba zastosowanie osobnego, dodatkowego rozdziału. Powieść porusza również bardzo mocno temat szacunku i tolerancji względem drugiego człowieka. Polacy przybywający do pracy są traktowani jak intruzi, jak typowe za przeproszeniem wsiowe głupki. Najgorsze, że nie tylko przez Holendrów, ale również przez swoich rodaków. Stąd też ten gniew wylewający się ze stron książki. Gniew względem tych, którzy traktują innych jak bydło, samemu nie będąc w żaden sposób lepszym... Podsumowując, mimo mojej dygresja odnośnie prowadzenia fabuły, książka wciągnęła mnie. Intryga, bohaterowie oraz gniew Roswity, to rzeczy które uważam za bardzo mocne strony "Wściekłej Skóry". Z przyjemnością więc sięgnę po kontynuację, czyli "Pstrągi", które premierę miały w dniu wczorajszym. Polecam serdecznie!!!