Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chciałbym uniknąć wielkich i pompatycznych słów ale nie wiem czy mi się uda, ponieważ dostaliśmy do ręki książkę, która - być może, z wielkim prawdopodobieństwem - jest jedną z najlepszych pozycji w przedziale tematycznym gdzie krzyżują się: muzyka i kultura. Powiedzieć o Simonie Reynoldsie, że jest znawcą tematu - to nie powiedzieć nic. Reynolds jest chodzącą biblioteką kultury popularnej ale nie tylko w dziennikarskim wymiarze. Reynolds jest erudytą, myślicielem i człowiekiem bardzo spostrzegawczym, który potrafi stworzyć doskonałą syntezę zdarzeń i celnie je spuentować. Rafał Księżyk na okładce z zachwytem: "tak powinno się pisać o muzyce" ale nie każdy tak potrafi, nie każdy jest w stanie. Żeby zobrazować jak cenna jest to książka mogę jedynie stwierdzić, że Reynolds na każdej stronie umieszcza kilka celnych uwag, sensownych pomysłów, błyskotliwych spostrzeżeń - z których naukowiec czy publicysta wycisnęliby niejeden artykuł. Ta książka jest tłusta od wiedzy i przenikliwych obserwacji. Co do języka - Reynolds należy do tych dziennikarzy, którzy nie mają kompleksów (bo nie muszą) i używa języka publicystycznego (często potocznego) żeby opisać zjawiska, które badaczom wyczerpują słowniki. Język jest otwarty, przejrzysty, lekki - a treść gęsta i bogato udokumentowana. Nad tą książką siedzę z ołówkiem i fiszkami, ponieważ elektryzuje intelektualnie i zachęca do studiowania tematu a nie tylko do omiatania wzrokiem. Znakomita pozycja. PS - widzę wiele różnych uwag na temat tłumaczenia. Moim zdaniem robota Filipa Łobodzińkiego zasługuje na dostrzeżenie, szczególnie w miejscach, gdzie tłumacz dookreśla zjawisko.