Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przed przeczytaniem tej książki trafiła do mnie pozycja J. Norburiego: "Wielka Panda i Mały Smok", z której został ze mną na dłużej fragment, kiedy Wielka Panda pyta: "Co jest ważniejsze: droga, czy cel?" A Mały Smok odpowiada: "Towarzystwo w podróży". I czytając później "Pozłacaną rybkę" miałam wrażenie, że o tym jest właśnie ta książka. O relacjach, o towarzyszach w podróży. Szczególnie ważnych, gdy życie pokazuje nam swoją trudną stronę, co też na końcu książki głosi mama Fryderyka: "W takiej podróży nie można być samemu, bo w samotności ból tylko urasta, nigdy nie maleje..." Książka piękna, bardzo dobrze napisana poruszyła wiele strun w mojej duszy, przypomniała, jakim azylem był dla mnie pobyt w dzieciństwie u dziadków i jak istotne jest to, by każde dziecko miało taki azyl ( idealnie by było żeby był on w domu rodzinnym). Książka wywołała mój uśmiech, łzy, refleksję. Wartościowa pod względem treści, tematu radzenia sobie z różnymi przeciwnościami losu, mówi o rzeczach ważnych. Mini zgrzyt jaki miałam to przedstawiona, jak dla mnie, zbytnia dojrzałość Alicji ( jak na swój wiek),często wydająca się stabilniejszą, mądrzejszą, lepiej radzącą sobie z rzeczywistością niż wielu dorosłych wokół niej. Miałam wrażenie, że czytam perspektywę osoby dużo starszej. Zbyt idealnie jak dla mnie. Z drugiej strony to właśnie te postawy i stanie po dobrej stronie mocy sprawiały, że ta bohaterka inspirowała. Drugi mini zgrzyt to nadmiar zasygnalizowanych problemów w jednej książce. Ale... Podsumowując cieszę się, że natrafiłam na "Pozłacaną rybkę" i na pewno sięgnę po inne pozycje autorek.