Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spore rozczarowanie. Do dokończenia książki motywował mnie jedynie fakt, że będziemy ją omawiać na kolejnym spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki. Parę lat temu czytałem wstrząsającą prozę Herty Muller, która do tej pory tkwi w mojej głowie. Rumunia w jej "Sercątku" to jest coś, czego nie da się zapomnieć. Na tym tle alegoryczna powieść Visnieca wydaje się jedynie naiwną opowiastką, gdzie figury, zachowania i próby "rozliczeń" z rzeczywistością są ciosane tak grubo, że w zasadzie pasować mogą wszędzie. Niektórzy mogą uznać to za zaletę, ja jednak szukam w zagranicznej prozie nieco innych motywów. Oczywista stylizacja i nawiązania do Kafki moim zdaniem kompletnie nie wytrzymują porównania do dzieł Prażanina - i to nie tylko przez często przypadkowe, siermiężnie symboliczne i nieposiadające żadnej historii postaci na które natrafia Kozef, ale przede wszystkim przez nastrój tej powieści. Zamiast niepokoju panuje zwyczajna nuda.