Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdybym oceniał samą książkę profesora Lewickiego, byłoby osiem. Ale ponieważ oceniam pakiet, w skład którego wchodzą jeszcze film oraz bibliografia, jest słabiej. Jeśli chodzi o usystematyzowanie dorobku profesora, to z pewnością z dokumentalnego punktu widzenia jest to cenne opracowanie. Zwykłego czytelnika jednak nie porwie, może poza biograficznym wstępem. Natomiast film to przez większość czasu (trwa blisko 160 minut!) totalne nieporozumienie, żeby dosadniej nie powiedzieć - pseudoartystyczny bełkot. Królikowskiemu nie wyszło tu prawie nic. Ani sposób narracji, ani prowadzenie rozmów, ani dukanie z książki, ani silenie się na teatr, ani wreszcie dźwięk (choć to ostatnie to w sumie może nie jego wina). Momentami za to można się poczuć jak na pijackiej imprezie (kilka osób przy stoliku, nie słychać co mówią, dźwięk tłuczonego szkła, nałożona rozmowa montażystów(?),lecą k... i ch... i tak przez 20 minut - litości!) i trudno uwierzyć, że nie jest to efekt zamierzony. A wystarczyłoby ograniczyć się do dwóch poruszających wywiadów (przyjaciela - Jana Pileckiego i żony Marianny) i mielibyśmy doskonałe uzupełnienie wspomień Lewickiego. Bo zlepek jego obozowych przeżyć i myśli z pobytu w Auschwitz, Gross-Rosen, Dachau, Flossenburgu i Pottenstein jest ubrany w słowa naprawdę zgrabnie.