Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mało który komiks wprawił mnie w takie zakłopotanie. W zasadzie trudno powiedzieć czy przeczytałem arcydzieło czy rzecz poniżej skali. „Zagubione dziewczęta” to piękny obraz końca pewnej epoki. Z fantastycznymi kolorami, urozmaiconymi grafikami często zahaczającymi o secesję i niesamowitym klimatem końca. To wyczuwalny między kadrami moment przejścia z życia do śmierci i koniec pięknego snu, z którego wybudza cię koszmar wojny. Brzmi dobrze? Jasne, że tak. Problem w tym, że Moore opakował całość w fabułę porno. No i nie jest to „standardowe” (jeśli to w ogóle dobre określenie) porno, ale takie, które wchodzi w najbardziej skrywane tematy tabu. Są gwałty, jest kazirodztwo, zoofilia i jeszcze kilka innych wątków, które zrobią ci w głowie mętlik. To oczywiście pole do popisu dla czytelników, bo wchodzi Freud ze swoją psychoanalizą i liczne nawiązania do literatury (dobry materiał na pracę magisterską, jeśli tylko ktoś by się odważył). Jak odbierać to dzieło, które jednak mocno mnie wymęczyło? Skoro samo porno jest już groteską to mamy to traktować jak jeden wielki cudzysłów? Coś co ma tylko szokować? Chcę wierzyć, że nie. Absurd i groteska zwielokrotnione do monstrualnych wymiarów przestają spełniać swoją funkcję. Ten komiks staje się pornosem, który nie podnieca, ale mówi coś samą formą. To intelektualne wyzwanie. Cholernie niejednoznaczne, męczące, obrazoburcze, ale jednak pociągające