Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść „Diabły” nie jest typową książką do poduszki… jest ciężka, zawiła i skomplikowana. To prywatna wycieczka w głąb siebie samego. Odkąd wzięłam ją do rąk, pierwsze co mnie przeraziło to niesamowite długie opisy… (kwestia gustu, inni je lubią ja niekoniecznie)… ALE… ze strony na stronę dałam się wciągać coraz głębiej. Opisy stały się istotą opowieści, zamiast irytować, zaczęłam ich pragnąć (a to dziwne!) i pozwoliły mi lepiej zrozumieć główną bohaterkę… Dużym atutem książki są dialogi pomiędzy bohaterami, kreacje charakterów postaci pobocznych, jak i sam opis Lanzarote. Pisarka (nie mam pojęcia jakim cudem, ale…) sprawiła, że książka jest zrównoważona w swoim szaleństwie wspomnień, przemyśleń, zmieszanych z teraźniejszą walką o przyszłość. Weronika… z początku irytująca, płytka, humorzasta dziewczyna… stała się nagle zagubioną we własnych doświadczeniach silną osobowością. Kolejna postać… Lucjan… co tu kryć, idealny mroczny przewodnik. „Diabły”… to lektura obowiązkowa dla tych, co lubią czasem zmienić kurs swoich myśli i na chwile usiąść i się zastanowić. To nie jest romantyczna historia o miłości z niesamowitym happy endem. Opowieść irytuję, rozczarowuje, a zarazem nie pozwala iść spać.