Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba nie wiem do końca co napisać. Złe czy dobre? Zabawne czy przerażająco głupie? Jedno jest pewne. Nie pamiętam książki w której tak masakrycznie wkurzaliby mnie bohaterowie. I co ważne, niemal wszyscy. Albo nawet wszyscy. No może z jednym, dwoma wyjątkami, ale mówię raczej o bohaterach drugoplanowych. Pierwszoplanowi mnie rozłożyli na łopatki. Całe cztery sztuki. Griffin – młody podróżnik powracający do domu po pięciu latach błąkania się po świecie z małpką albinosem przy boku, długowłosy, opalony, ubrany egzotycznie, lekko zdziwiony, że świat nie zatrzymał się i nie czekał na jego powrót, w centrum zainteresowania przez chwilę. Myra – pozostawiona pięć lat temu piękna dziewczyna, która znudzona czekaniem oddała swe serce księciu, niekoniecznie atrakcyjnemu intelektualnie, ale spokojnemu, wiernemu i pewnemu. Dunsmore – książę, który ma trzy tygodnie, aby utwierdzić Myrę w słuszności jej postępowania i wyboru, ogólnie nudny i hipochondryczny, mało stanowczy, atrakcyjny głównie ze względu na tytuł i majątek. Alice – młody podlotek, zakochany od zawsze w Griffinie, z nadzieją i miłością w sercu, bez cienia zgrzytu znoszący głupoty Gifina i Myry, w sumie wykorzystywany na każdym kroku ku szczęściu drugiego człowieka. Dobrana czwórka. Jedno warte drugiego. Biblionetka podaje, że to książka z początku lat 70, co dla współczesnego czytelnika widoczne jest od pierwszej strony. Pewna chaotyczność, niedopracowanie, szaleństwo bezradności, albo nadmiaru „czegoś” w bohaterach, no i pocałunek w ramach scen płomiennych. Lekka rozwiązłość zapanowała, bo Griffin testował panienki właśnie w ten sposób, a więc pocałunków było kilka, niekoniecznie zrozumiałych dla czytelnika, za to dla hormonów głównego bohatera niewątpliwie tak. Chyba najbardziej zdziwiona byłam zakończeniem. Na Dobry Romans, ja w sumie nie wiem z jakiego powodu doszło do połączenia G z A. Związek D z M miał chociaż jakieś podstawy, a tutaj? Dukat, za prawidłową podpowiedź. Jednak nie skreślałabym do końca. Dobrze od czasu do czasu przeczytać cos innego, choćby po to, aby uświadomić sobie jak wielkie zmiany mogą zajść w literaturze na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Ciekawe. Myślę, że przy odrobinie dystansu, ze świadomością, że kilkadziesiąt lat robi sporą różnicę, można przeczytać z przyjemnością, zaciekawieniem i nawet niedowierzaniem. Niejednokrotnie kręcąc głową nad bohaterami, ich pomysłami, niewiarygodnością i ogólnie unoszącym się absurdem.