Nie ta siostra

Największym minusem tej książki są główni bohaterowie. Ona: zakochana w narzeczonym siostry, ale próbująca ich pogodzić (co z początku jest urocze), kocha go, mimo że nie wie jakim człowiekiem się stał. To takie dziecinne pojmowanie miłości, w którym raczej chodzi o uwielbianie tego, że się jest zakochanym niż samą miłość do drugiego człowieka.
To jeszcze dałoby się przeżyć - wszakże główna bohaterka ma dopiero 18 lat i nie jest zbyt obyta w świecie, ale to jest miejsce, w którym zaczyna się robić gorzej, bo o to na scenę wkracza On: pirat, wojownik, zdobywca Amazonii i ogólnie człowiek który zdołał przetrwać w dżungli 5 długich lat bez widocznego uszczerbku na zdrowiu.
Jak to bywa w przypadkach, gdy mamy do czynienia ze zdobywcami, postanawia odzyskać narzeczoną, a gdy ta mu daje kosza, przerzuca się na kolejną pannę i dopiero po tym niepowodzeniu uświadamia sobie, że przecież główna bohaterka też jest dorosła i w miarę spoko, więc wmawia sobie, że ją kocha i mamy wzruszającą scenę z oświadczynami (wcale nie jest wzruszająca).
Niestety autorka myślała chyba, że jeżeli w głowie głównego bohatera dosłownie 3 razy w ciągu całej historii pojawi się myśl, że Alice nie jest już dzieckiem, to uwiarygodni jego postępowanie, co jak napisałam wcześniej, wcale jej nie wyszło.
Najśmieszniejsze jest to, że to co ratuje całą książkę od bycia całkowitą klapą są trzy postaci, które w założeniu miały być pokazanie jako płytkie i (w większości) bezbarwne. Mam tutaj na myśli lady Sarę, Myrę i księcia. Dzięki ich obecności czytelnik jest w stanie doświadczyć jakichś emocji podczas czytania.

Największym minusem tej książki są główni bohaterowie. Ona: zakochana w narzeczonym siostry, ale próbująca ich pogodzić (co z początku jest urocze), kocha go, mimo że nie wie jakim człowiekiem się stał. To takie dziecinne pojmowanie miłości, w którym raczej chodzi o uwielbianie tego, że się jest zakochanym niż samą miłość do drugiego człowieka.
To jeszcze dałoby się przeżyć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba nie wiem do końca co napisać. Złe czy dobre? Zabawne czy przerażająco głupie? Jedno jest pewne. Nie pamiętam książki w której tak masakrycznie wkurzaliby mnie bohaterowie. I co ważne, niemal wszyscy. Albo nawet wszyscy. No może z jednym, dwoma wyjątkami, ale mówię raczej o bohaterach drugoplanowych. Pierwszoplanowi mnie rozłożyli na łopatki. Całe cztery sztuki.
Griffin – młody podróżnik powracający do domu po pięciu latach błąkania się po świecie z małpką albinosem przy boku, długowłosy, opalony, ubrany egzotycznie, lekko zdziwiony, że świat nie zatrzymał się i nie czekał na jego powrót, w centrum zainteresowania przez chwilę.
Myra – pozostawiona pięć lat temu piękna dziewczyna, która znudzona czekaniem oddała swe serce księciu, niekoniecznie atrakcyjnemu intelektualnie, ale spokojnemu, wiernemu i pewnemu.
Dunsmore – książę, który ma trzy tygodnie, aby utwierdzić Myrę w słuszności jej postępowania i wyboru, ogólnie nudny i hipochondryczny, mało stanowczy, atrakcyjny głównie ze względu na tytuł i majątek.
Alice – młody podlotek, zakochany od zawsze w Griffinie, z nadzieją i miłością w sercu, bez cienia zgrzytu znoszący głupoty Gifina i Myry, w sumie wykorzystywany na każdym kroku ku szczęściu drugiego człowieka.
Dobrana czwórka.
Jedno warte drugiego.
Biblionetka podaje, że to książka z początku lat 70, co dla współczesnego czytelnika widoczne jest od pierwszej strony. Pewna chaotyczność, niedopracowanie, szaleństwo bezradności, albo nadmiaru „czegoś” w bohaterach, no i pocałunek w ramach scen płomiennych. Lekka rozwiązłość zapanowała, bo Griffin testował panienki właśnie w ten sposób, a więc pocałunków było kilka, niekoniecznie zrozumiałych dla czytelnika, za to dla hormonów głównego bohatera niewątpliwie tak.
Chyba najbardziej zdziwiona byłam zakończeniem. Na Dobry Romans, ja w sumie nie wiem z jakiego powodu doszło do połączenia G z A. Związek D z M miał chociaż jakieś podstawy, a tutaj? Dukat, za prawidłową podpowiedź.
Jednak nie skreślałabym do końca. Dobrze od czasu do czasu przeczytać cos innego, choćby po to, aby uświadomić sobie jak wielkie zmiany mogą zajść w literaturze na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Ciekawe.
Myślę, że przy odrobinie dystansu, ze świadomością, że kilkadziesiąt lat robi sporą różnicę, można przeczytać z przyjemnością, zaciekawieniem i nawet niedowierzaniem. Niejednokrotnie kręcąc głową nad bohaterami, ich pomysłami, niewiarygodnością i ogólnie unoszącym się absurdem.

Chyba nie wiem do końca co napisać. Złe czy dobre? Zabawne czy przerażająco głupie? Jedno jest pewne. Nie pamiętam książki w której tak masakrycznie wkurzaliby mnie bohaterowie. I co ważne, niemal wszyscy. Albo nawet wszyscy. No może z jednym, dwoma wyjątkami, ale mówię raczej o bohaterach drugoplanowych. Pierwszoplanowi mnie rozłożyli na łopatki. Całe cztery...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

miło lekko i przyjemnie ;-)

miło lekko i przyjemnie ;-)

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu opisu z entuzjazmem zabrałam się do czytania książki.
Niestety z kolejnymi kartkami zapał ten coraz bardziej malał aż w końcu nic z niego nie zostało.
Spodziewałam się ciekawych bohaterów, opisów, zwrotów akcji...A otrzymałam tylko nieciekawe postacie i nudne, przydługie opisy:(

Jeszcze żadna książka mnie nie zawiodła jak ta. Zazwyczaj wydawnictwo DaCapo publikuje ciekawe pozycje, które lekko się czyta. Niestety ta książka to po prostu "niewypał".

Po przeczytaniu opisu z entuzjazmem zabrałam się do czytania książki.
Niestety z kolejnymi kartkami zapał ten coraz bardziej malał aż w końcu nic z niego nie zostało.
Spodziewałam się ciekawych bohaterów, opisów, zwrotów akcji...A otrzymałam tylko nieciekawe postacie i nudne, przydługie opisy:(

Jeszcze żadna książka mnie nie zawiodła jak ta. Zazwyczaj wydawnictwo DaCapo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to