Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O Izabeli Czajce-Stachowicz, czyli Beli Szwarc, wiedziałem niewiele, prawie nic. Po lekturze próby biografii Czajki już wiem, że określenie "Muza artystów" jest zdecydowanie na wyrost. Ekscentryczna mitomanka, hałaśliwa i zwariowana, nad wyraz towarzyska i sprytna, uwielbiała plotki, awantury, w opowieściach wpadała w słowotok, paplała byle paplać. Krzykliwa, niefrasobliwa, niepoddająca się jakimkolwiek konwenansom, a jednocześnie, dzięki służbie w Ludowym Wojsku Polskim i milicji wpływowa także w środowisku politycznym. Osoba obdarzona niezwykłą fantazją i zdolnością konfabulacji, życzliwa ludziom i na swój sposób inteligentna. Przez niektórych lubiana, przez innych omijana szerokim łukiem - z pewnością była wyrazista. Jej towarzystwo określano jako męczące; spotykać się z Czajką można było raz na kilka lat. Sołowianiuk stworzyła próbę biografii z urywków faktów. Bardzo często opowiada o Czajce w trybie przypuszczającym. "Nie wiadomo, czy...", "Niełatwo dziś ocenić z pewnością, czy..." itd. Książka o Beli Szwarc opowiada tylko fragmentami. Więcej jest zapychaczy typu listy innych osób do Czajki (to ciekawe, że autorka książki nie przedstawiła żadnego listu autorstwa Stachowicz!),a zwłaszcza listów Gombrowicza (jeden, całostronicowy, Sołowianiuk przytacza dwa razy z rzędu, na sąsiadujących stronach...),opowieści pobocznych o rodzinie, przyjaciołach, miejscach, sytuacjach. Gdyby autorka skupiła się rzeczywiście na postaci Czajki-Stachowicz, książka miałaby 40, a nie 256 stron. Poza tym nie wybaczę P. Sołowianiuk ani wydawnictwu Iskry, wydawałoby się, że porządnym, trzech literówek oraz trzech błędów w nazwach rzeczowych: rumuńskie Czerniowce stały się "Czerniowicami", Sopot "Spotem", a Waldschlößchen - "Waldschlöschen". Jeśli autorka tak błaho podchodzi do nazewnictwa miejsc, to nie mam pewności, że nazwisk bądź dat też nie pomyliła.