Jest taki film Tima Burtona "Duża ryba". Ewan McGregor gra mężczyznę, którego ojciec przez całe życie opowiadał niestworzone historie, jakie ponoć mu się przytrafiły. Konfabulował tak przez całe życie, przez co jego syn traktował go jak szaleńca. Ojciec umiera a coraz więcej rzeczy zaczyna świadczyć, że w tych wszystkich opowieściach była spora część prawdy. A może to w ogóle była prawda?

Jest to prawie gotowy pomysł na film o Czajce. Przez całe życie opowiadała niestworzone historie, bajdurzyła tak, że dziś mało kto wierzy w jej opowiadania. A jednak... im bardziej się wchodzi w te historyjki tym bardziej się wydaje, że w nich jest spora część prawdy. Nie sama prawda i nie cała prawda, ale one nie są chyba nigdy całkowicie wyssane z palca. A wszystko to, co okazuje się być prawdą już jest wystarczająco niesamowite, żeby uznać Czajkę za jedną z najbardziej intrygujących polskich postaci pierwszej połowy XX wieku.

Mam trochę żal do autorki, Pauli Sołowianiuk, że nie dotarła do jakichś potwierdzeń zdarzeń z okresu pobytu Czajki w Wiedniu czy w Berlinie a przynajmniej niektóre z nich wydają się być możliwe do potwierdzenia, np. to czy faktycznie w czasopiśmie artystycznym umieszczono jej fotos. I pewnie jakieś ślady w korespondencji węgierskiego profesora powinny być możliwe do znalezienia. Ale rozumiem, że to byłaby nieprawdopodobnie wielka praca, bo Bella Herz nie była tam główną postacią i pewnie trzeba by szukać bardzo drobnych wzmianek to tu to tam. Podobnie powinny być możliwe do znalezienia informacje o jej relacjach z Ilią Erenburgiem ale to znów szukanie w kolejnym języku i w zupełnie innych archiwach. A tak to pozostaje miejsce dla kolejnych przypadkowych odkryć i kolejnych miłych niespodzianek. A przynajmniej mam tak,a nadzieję!

Przy okazji znowu mnie niemile zaskoczyły pewne uprzedzenia polsko-żydowskie. Jak wynika z korespondencji Dąbrowskiej czy Giedroycia to mieli oni za złe, że Czajka tak ubarwia i że to jest takie "bardzo żydowskie". Cholera! Przecież w polskiej historii była cała masa magnatów i szlachciurów, którzy słynęli z dowcipu, zmyślonych historii i udawanych podbojów. Takie barwnych postaci była cała masa a Sienkiewicz ich wszystkich sportretował w postaci Onufrego Zagłoby. A nasi intelektualiści uznawali to za "żydowskie"? Są pewne rzeczy, których nigdy nie zrozumiem...

W każdym razie Czajka zasługuje na pamięć, na czytanie jej książek a może nawet na jakiś pomnik pod Muzeum Narodowym?

Jest taki film Tima Burtona "Duża ryba". Ewan McGregor gra mężczyznę, którego ojciec przez całe życie opowiadał niestworzone historie, jakie ponoć mu się przytrafiły. Konfabulował tak przez całe życie, przez co jego syn traktował go jak szaleńca. Ojciec umiera a coraz więcej rzeczy zaczyna świadczyć, że w tych wszystkich opowieściach była spora część prawdy. A może to w...

O Izabeli Czajce-Stachowicz, czyli Beli Szwarc, wiedziałem niewiele, prawie nic. Po lekturze próby biografii Czajki już wiem, że określenie "Muza artystów" jest zdecydowanie na wyrost. Ekscentryczna mitomanka, hałaśliwa i zwariowana, nad wyraz towarzyska i sprytna, uwielbiała plotki, awantury, w opowieściach wpadała w słowotok, paplała byle paplać. Krzykliwa, niefrasobliwa, niepoddająca się jakimkolwiek konwenansom, a jednocześnie, dzięki służbie w Ludowym Wojsku Polskim i milicji wpływowa także w środowisku politycznym. Osoba obdarzona niezwykłą fantazją i zdolnością konfabulacji, życzliwa ludziom i na swój sposób inteligentna. Przez niektórych lubiana, przez innych omijana szerokim łukiem - z pewnością była wyrazista. Jej towarzystwo określano jako męczące; spotykać się z Czajką można było raz na kilka lat.
Sołowianiuk stworzyła próbę biografii z urywków faktów. Bardzo często opowiada o Czajce w trybie przypuszczającym. "Nie wiadomo, czy...", "Niełatwo dziś ocenić z pewnością, czy..." itd. Książka o Beli Szwarc opowiada tylko fragmentami. Więcej jest zapychaczy typu listy innych osób do Czajki (to ciekawe, że autorka książki nie przedstawiła żadnego listu autorstwa Stachowicz!),a zwłaszcza listów Gombrowicza (jeden, całostronicowy, Sołowianiuk przytacza dwa razy z rzędu, na sąsiadujących stronach...),opowieści pobocznych o rodzinie, przyjaciołach, miejscach, sytuacjach.
Gdyby autorka skupiła się rzeczywiście na postaci Czajki-Stachowicz, książka miałaby 40, a nie 256 stron.
Poza tym nie wybaczę P. Sołowianiuk ani wydawnictwu Iskry, wydawałoby się, że porządnym, trzech literówek oraz trzech błędów w nazwach rzeczowych: rumuńskie Czerniowce stały się "Czerniowicami", Sopot "Spotem", a Waldschlößchen - "Waldschlöschen". Jeśli autorka tak błaho podchodzi do nazewnictwa miejsc, to nie mam pewności, że nazwisk bądź dat też nie pomyliła.

O Izabeli Czajce-Stachowicz, czyli Beli Szwarc, wiedziałem niewiele, prawie nic. Po lekturze próby biografii Czajki już wiem, że określenie "Muza artystów" jest zdecydowanie na wyrost. Ekscentryczna mitomanka, hałaśliwa i zwariowana, nad wyraz towarzyska i sprytna, uwielbiała plotki, awantury, w opowieściach wpadała w słowotok, paplała byle paplać. Krzykliwa, niefrasobliwa,...

Bela Hertz jako ostatnie zapisała zdanie: "Co ja zrobiłam ze swoim życiem" - zgadzam się z nią niestety.
Zmarnowane życie.

Bela Hertz jako ostatnie zapisała zdanie: "Co ja zrobiłam ze swoim życiem" - zgadzam się z nią niestety.
Zmarnowane życie.

Fascunująca podróż ku polskiej cyganerii XX wieku. Podważanie stereotypów, meandry relacji, przywary elit i wreszcie bardzo ciekawie sportretowana zapomniana już zupełnie pisarka Czajka.

Fascunująca podróż ku polskiej cyganerii XX wieku. Podważanie stereotypów, meandry relacji, przywary elit i wreszcie bardzo ciekawie sportretowana zapomniana już zupełnie pisarka Czajka.

Kiedyś przeczytałam wszystkie(!) książki Czajki.Byłam młoda i fascynowało mnie jej życie, takie barwne .Nie wiedziałą, że było także podkolorowane.Niech tam!A książka o Czajce mnie nie zachwyciłą i nawet nie wiem dlaczego.

Kiedyś przeczytałam wszystkie(!) książki Czajki.Byłam młoda i fascynowało mnie jej życie, takie barwne .Nie wiedziałą, że było także podkolorowane.Niech tam!A książka o Czajce mnie nie zachwyciłą i nawet nie wiem dlaczego.

Mam mieszane uczucia - z jednej strony sporo się dowiedziałam o Czajce, nieco uporządkowałam swoją wiedzę, ale z drugiej mam wrażenie, że wiele rzeczy zostało niedopowiedzianych bądź potraktowanych zdawkowo, za pomocą jednego zdania, jakby to załatwiało całą sprawę.
Po lekturze nie jestem w stanie stwierdzić, które wydarzenia z życia pisarki były prawdą, a które tylko zmyśliła. Fikcja miesza się z rzeczywistością, autorka biografii nie dokonuje jasnego rozróżnienia i czuję się trochę zbita z tropu przez to.
Sięgając po tę biografię, spodziewałam się, że dostanę opowieść o życiu Izabeli Czajki-Stachowicz i porządną porcję informacji o wszystkim, co zmyśliła. Tymczasem nie umiem udowodnić, w jaki sposób jest mitomanką. Że była osobą ekscentryczną - bez wahania podam masę argumentów. Że mitomanką? Już ciężej.
Ogólnie to polecam: biografia zawiera masę anegdot zarówno o Czajce, jak i jej licznych znajomych. Warto przeczytać.
Większa recenzja ukazała się tutaj: --> http://czechozydek.wordpress.com/2013/05/19/paulina-solowianiuk-ta-piekna-mitomanka-o-izabeli-czajce-stachowicz/

Mam mieszane uczucia - z jednej strony sporo się dowiedziałam o Czajce, nieco uporządkowałam swoją wiedzę, ale z drugiej mam wrażenie, że wiele rzeczy zostało niedopowiedzianych bądź potraktowanych zdawkowo, za pomocą jednego zdania, jakby to załatwiało całą sprawę.
Po lekturze nie jestem w stanie stwierdzić, które wydarzenia z życia pisarki były prawdą, a które tylko...

(...) Książka na pewno spodoba się osobom lubującym się w okołowojennej fotografii, a także varsavianistom. Mamy tu do czynienia z barwną historią nie tylko muzy i literatki, ale też podróżniczki i lwicy salonowej. Czajka - Stachowicz krąży nie tylko po Europie - mieszka w Warszawie, Wiedniu, Berlinie, Paryżu, ale też już w okresie powojennym podróżuje po Ameryce Południowej, czego nawet w dzisiejszych czasach nie spodziewamy się po 60letnich kobietach. (...)

http://xrayofbooks.blogspot.com/2013/01/paulina-soowianiuk-ta-piekna-mitomanka.html

(...) Książka na pewno spodoba się osobom lubującym się w okołowojennej fotografii, a także varsavianistom. Mamy tu do czynienia z barwną historią nie tylko muzy i literatki, ale też podróżniczki i lwicy salonowej. Czajka - Stachowicz krąży nie tylko po Europie - mieszka w Warszawie, Wiedniu, Berlinie, Paryżu, ale też już w okresie powojennym podróżuje po Ameryce...

W miarę zgrabnie zebrane i złożone ze sobą fakty o życiu Izabeli Gelbard z domu Szwarc, co się Czajką stała. Barwna postać budząca kontrowersje, ale opowiedziana prawdziwie bez mitomani, dłużyzn i patosu

W miarę zgrabnie zebrane i złożone ze sobą fakty o życiu Izabeli Gelbard z domu Szwarc, co się Czajką stała. Barwna postać budząca kontrowersje, ale opowiedziana prawdziwie bez mitomani, dłużyzn i patosu

Trudno było ją kupić, dwa dni po premierze nie została nawet wystawiona w księgarni, myślę, że to z powodu okładki, która miała przyciągnąć wzrok. Książka mnie trochę rozczarowała. Przede wszystkim mało samych faktów; poginęły gdzieś w mrokach historii. Izabela Czajka Stachowicz to bardzo ciekawa postać przedwojennej artystycznej Polski, przyjaźniła się z wieloma postaciami, o których uczyłam się w szkole. Wiele tam anegdot, opowiastek itp. Ale nie podoba mi się styl pisania autorki, takie może było tak, a może tak , nie wiadomo....Pisze też , że na zdjęciu jest to i to, a zdjęcia nie ma. Mam wrażenie , że był materiał na małe opracowanie, a autorka rozdęła to sztucznie do rozmiarów książki.Cała książka jest, a jakby jej nie ma. Nic nie wiadomo na pewno. Rozczarowanie.

Trudno było ją kupić, dwa dni po premierze nie została nawet wystawiona w księgarni, myślę, że to z powodu okładki, która miała przyciągnąć wzrok. Książka mnie trochę rozczarowała. Przede wszystkim mało samych faktów; poginęły gdzieś w mrokach historii. Izabela Czajka Stachowicz to bardzo ciekawa postać przedwojennej artystycznej Polski, przyjaźniła się z wieloma...