Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z reguły podchodzę sceptycznie do książek, które powstały na bazie scenariuszy filmowych. Toż to odwrócony porządek rzeczy ;) Ale w przypadku „Mojej dziewczyny” film i książka są po prostu piękne. Vada Sultenfuss to urocza, choć niezwykle poważna jedenastoletnia dziewczynka. Jej mama umarła, gdy Vada była malutka, a ojciec jest właścicielem domu pogrzebowego. Nic więc dziwnego, ze dziewczynka ma obsesję na punkcie chorób i śmierci. Na szczęście zawsze może liczyć na Thomasa, swojego przyjaciela i sąsiada, który wspiera ją we wszystkich, nawet najbardziej szalonych pomysłach. A tych w wakacje Vada ma sporo. W życie dziewczynki i jej ojca wkroczy Shelly DeVoto, a Vada zakocha się w nauczycielu literatury. Treść „Mojej dziewczyny” to opowieść o „końcu niewinności”. Wydarzenie, które staną się udziałem Vada’y zakończą dzieciństwo dziewczynki, które w pewnym sensie upływało pod kloszem. Owdowiały ojciec za wszelką cenę chciał oszczędzić córeczce smutków i unikał rozmów z na pewne tematy. Najwymowniej świadczy o tym szok Vada’y, gdy dziewczynka dostaje pierwszej miesiączki i myśli, że umiera. Ale dla mnie największą zagadką było to, dlaczego właściciel zakładu pogrzebowego swojemu dziecku wmawia, że małe trumny są dla niskich ludzi, a dzieci nie umierają. Patrząc po moich dzieciatych znajomych mam wrażenie, że jest to jednak ogólna tendencja. I wcale nie jestem przekonana, że jest to właściwe postępowanie. Ale najważniejszym tematem w „Mojej dziewczynie” jest przyjaźń, która wspiera i pozwala przezwyciężyć własne ograniczenia. Przyjaźń, która skłania do poświęceń i sprawia, że umiemy się troszczyć o drugą osobę. Zawsze płączę przy „Mojej dziewczynie”, nieważne, czy oglądam film, czy czytam książkę. Co jednak nie zmienia faktu, że jest to jedna z moich ulubionych, choć smutnych historii.