Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Leżę na polanie pełnej kwiatów, wdychając ich cudowny zapach. Naokoło mnie rosło pełno fiołków, osłaniających mnie jak ciepły koc przed chło...

Leżę na polanie pełnej kwiatów, wdychając ich cudowny zapach. Naokoło mnie rosło pełno fiołków, osłaniających mnie jak ciepły koc przed chłodem nocy. Przyciągnęło mnie piękno odcieni zieleni i żółci. Urwałam jeden z kwiatów i przyłożyłam go do ust. Wzięłam głęboki oddech. Świeży zapach zrelaksował mnie i poczułam się zjednoczona z ziemią. Widać było ogromny kontrast między małymi, białymi chmurami, a królewskim, niebieskim niebem. Obrysowałam palcami jedną z nich. Chciałam ją chwycić i przyciągnąć do mojego ciała. Obróciłam się na brzuch i oparłam brodę o ramiona. Włosy zaplątały mi się pod łokciem, uwolniłam je żeby zmniejszyć napięcie na głowie. Kątem oka dostrzegłam trzepotanie małych pomarańczowo-czarnych, motylich skrzydeł. Przez chwilę unosił się nade mną, wyciągnęłam do niego rękę. Usiadł w bezruchu nad moim nadgarstkiem. Białe, bawełniane chmury, które tak bardzo chciałam chwycić, stały się szare. Nagle, niebo zaniosło się ciemnością i tajemniczością. Uderzenie pioruna spowodowało, że ziemia pode mną zadrżała. Wiatr krążył wokół mnie ciągnąć za niebieską sukienkę, którą na miałam na sobie. Poczułam ostry ból w nadgarstku. Spojrzałam w dół, w miejscu motyla leżał teraz złoty wąż. Jego kły były precyzyjnie wbite w moją skórę jak dwa małe sztylety. Większość ludzi zrzuciłaby go z siebie, prawda? No cóż. Nie jestem jak większość ludzi. Poza tym, nie pierwszy raz mi się to śniło. Wystarczająco długo mi się śnił, dlatego wiedziałam, co będzie dalej. Przygotowałam się. Ziemia pode mną zapadła się i zaczęłam spadać w niekończącą się dziurę. Otoczyła mnie ciemność, znałam to i dlatego nie krzyczałam. Usłyszałam znajomy kobiecy głos szepczący do mnie: – Jesteś równowagą. Przyniesiesz światło do ciemności.

Obrazy pospadały ze ścian, naczynia porozbijały się o podłogę w kuchni, a wszystkie dokumenty Kena zaczęły wylatywać przez okno. To był mój ...

Obrazy pospadały ze ścian, naczynia porozbijały się o podłogę w kuchni, a wszystkie dokumenty Kena zaczęły wylatywać przez okno. To był mój pierwszy wybuch psychokinezy i cholernie przestraszył nas oboje. Właśnie wtedy wyjawiłam mu, że jestem potomkiem magicznej istoty, najprawdopodobniej wróżki. Bałam się, że to go odstraszy. Było wręcz przeciwnie. Poprosił mnie o rękę. Byłam głupią romantyczką i wierzyłam, że naprawdę się zakochałam. Przez prawie rok wszystko było dobrze - to powinno mnie zaniepokoić. Potem jednej nocy powiedział mi, że zostanie w domu następnego dnia, że nie pójdzie do biura. Powiedział, że nie czuje się najlepiej i że musi odpocząć. Podczas przerwy na lunch chciałam podrzucić mu coś do jedzenia. Użyłam swojego klucza i weszłam do jego domu. Kiedy weszłam do jego sypialni, był bardzo zajęty wpychaniem swojego długiego, twardego ciała w jakąś rudą laskę. Chyba nie trzeba mówić, że od razu zerwałam zaręczyny, tak samo jak dwa okna w jego sypialni. Zadrzyj z magiczną lalą, a będziesz miał posprzątane kiedy ją wkurzysz - małe motto, które chyba powinnam zapamiętać. Ken spędził wiele tygodni na próbach wynagrodzenia mi tego. Ciągle powtarzał, że po prostu nie mógł się powstrzymać i nie chciał żeby tak to się skończyło. Zapytałam jak było na imię tej rudej lasce. Powiedział, że nie wie. Dałam mu wybór: przyjaciele albo wrogowie. Wybrał opcję przyjaciół i tak to właśnie między nami jest przez ostatnie sześć miesięcy.