Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeden z najwybitniejszych polskich procesualistów. Długoletni kierownik Katedry Postępowania Cywilnego UW oraz sędzia SN. Współautor Kodeksu postępowania cywilnego, Kodeksu cywilnego oraz Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Doktor honoris causa Uniwersytetu w Dijon, kawaler Orderu „Palmes Academiques”, przyznawanego we Francji najwybitniejszym uczonym.
Ukończył studnia prawnicze na UW w 1931. W latach 1937–1944 był adwokatem. Później był więźniem obozów koncentracyjnych Gross-Rosen i Mauthausen-Gusen. Po wojnie – dyrektor departamentu w Ministerstwie Sprawiedliwości, a w latach 1949–1967 sędzia Sądu Najwyższego. Od 1947 do 1950 – zastępca profesora Uniwersytetu Łódzkiego, a od 1951 profesor postępowania cywilnego na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1961–1965 dziekan Wydziału Prawa i Administracji. Od 1956 przewodniczył Komisji ds. Reformy Sprawa Cywilnego. Był współtwórcą kodeksu postępowania cywilnego z 1964. W latach 1986–1988 przewodniczący Komisji ds. Reformy Prawa Cywilnego. W latach 1949–1959 – przewodniczący Zarządu Głównego Zrzeszenia Prawników Polskich. Znany również jako wybitny specjalista międzynarodowego postępowania cywilnego. Wykładał m.in. w Haskiej Akademii Prawa Międzynarodowego (Les conventions relatives à la prorogation et à la dérogation à la compétence internationale en matière civile) (1974). Od 1945 należał do Stronnictwa Demokratycznego. Był m.in. wiceprzewodniczącym CK SD (1956–1958),posłem do KRN do Sejmu (w latach 1947–1965, kolejno: na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II i III kadencji) – w latach 1952–1956 był przewodniczącym Komisji Spraw Ustawodawczych, w latach 1957–1965 przewodniczącym Komisji Wymiaru Sprawiedliwości, a w latach 1961–1965 wicemarszałkiem i przewodniczącym Klubu Poselskiego SD).