Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja mam jednak dziwny gust. Po przebrnięciu przez poprzednią powieść, nad którą się wszyscy zachwycali, wziąłem się za Joan London, która - jak widzę - tutaj ocen za dobrych nie dostała. A mi się czytało ją właśnie całkiem dobrze. Gorsza była już końcówka, gdy historia, dotąd zwarta i skupiona na Edith, nagle się rozjeżdża i dostajemy przyśpieszone dojrzewanie Jima, z krótkimi spojrzeniami innych osób - w efekcie na jednej stronie możemy mieć wgląd w perspektywy Frances, Jima i czasami tylko Edith. Do tego powieść urywa się nagle ni w pięć, ni w dziewięć, w środku historii, jakby autorce zabrakło pomysłu na to, co dalej. Ale jednak dobre dwie-trzecie czytało mi się dobrze, szybko i przyjemnie, losy bohaterki zainteresowały, chociaż historia zdawała się miejscami nierealistyczne totalnie. Czyli teraz tak - obniżamy ocenę za brak końca i rozjechanie ostatniej jednej trzeciej, dodajemy punkt za to, że mi się podobało mimo, że nie należę do tzw czytelniczej grupy docelowej - i wychodzi, powiedzmy, 6/10. Dobre czytadło, miejscami bardzo dobre.