Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Steve Jones to nie (jakiś tam sobie) genetyk, jak napisano w jego metryczce naszego ulubionego portalu "Lubimy czytać", ale profesor genetyki, kierownik Wydziału Biologii University College London, szef laboratorium Galtona tegoż uniwersytetu. Ksiązka "Język genów" została wyróżniona nagrodą Science Book Prize oraz nagrodą Rhone-Poulenc za najlepszą publikację naukową 1994 roku. W tym samym roku Steve Jones za swój dorobek pisarski otrzymał nagrodę im. Michaela Faradaya The Royal Society ( w 2016 otrzymał ją Nick Lane). Steve Jones prezentuje w "Języku genów" ogrom wiedzy, świetne pióro, dowcip, inteligencję i logikę, które charakteryzują również jego późniejszą książkę "Y: O pochodzeniu mężczyzn" - miałam przyjemność przeczytać ją jako pierwszą. Dodatkową motywacją do zdobycia i przeczytania "Języka genów" był fakt, że poleca ją Matt Ridley w "Genomie". Postęp w biologii molekularnej, genetyce, neuronaukach, technologii badań jest galopujący. Publikacje dezaktualizują się błyskawicznie, czasem już w momencie wydania. A jednak wracamy do niektórych z nich, nawet tych sprzed wielu lat, gdyż niosą coś więcej, niż aktualne wyniki badań. Oprócz wiedzy, biegłości warsztatowej, polotu, błyskotliwej inteligencji, przenikliwości, poczucia humoru i dystansu autorów do samych siebie, przynoszą szerokie spojrzenie na temat, czasem obrazoburcze, inspirują do rozważań, szukania innych źródeł, porównań - jednym słowem, są twórcze. Uważam, że ani czas, ani postępy nauki nie odebrały książce "Język genów" wartości. Krótko mówiąc - warto przeczytać. Teraz będę się czepiać. Najpierw tłumacza (p. Krzysztof Salawa) - mam wrażenie, że tłumaczenie odebrało wrodzony ;) wdzięk niektórym fragmentom, a nawet zaciemniło jasność wywodu. Nie znam oryginału, więc jest to wniosek wyciągnięty pośrednio i przez porównanie, wynikający ze znajomości tłumaczenia Małgorzaty Koraszewskiej książki Jonesa "Y: O pochodzeniu mężczyzn". A teraz kolej na konsultanta naukowego w osobie dr Piotra Adama Borsuka (Uniwersytet Warszawski, Wydział Biologii, Instytut Genetyki i Biotechnologii - stan na 2013). Otóż z przypisów konsultanta bił tak wielki zapał polemiczny, że pokusiłam się o poszukanie jakiejś publikacji pana doktora, aby przybliżyć sobie jego osobę, wiedzę i poglądy i nie krzywdzić go subiektywnym wrażeniem, iż jego przypisy są lekko nadęte i na zasadzie "a wcale że nie". Niestety, nie znalazłam żadnej potwierdzonej publikacji - możliwe, że kiepsko szukałam. Pozostało mi popracować nad irytacją, zamienić ją w rozbawienie i czytać dalej. Na szczęście w okolicach 1/3 książki konsultant niemal zanikł - w przyczyny nie wnikam. Kilka przykładów. Pan doktor Borsuk stwierdził, że metoda hybrydyzacji DNA była stosunkowo nowa w momencie powstania książki (1993, 1994),ale obecnie (1998) praktycznie wyszła z użycia na rzecz precyzyjniejszych metod - nie podał, jakich. Mogę się mylić, ale metody hybrydyzacji DNA chyba są nadal stosowane - przynajmniej tak wynika z dostępnych mi źródeł. Ale ja się nie znam. Inny przykład spod (ciemnej) gwiazdki: "Również to stwierdzenie można by zakwestionować" Kropka. I jeszcze jeden: "Nie do końca" Kropka. Jakiś prowincjonalny kompleks? Z nutką męskiej urazy? - Tak sobie dywaguję. Najlepiej przeczytajcie sami:) Serdecznie polecam.