Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hiszpania, wiek XI. Od dłuższego czasu don Gomes rozmyśla o wydaniu córki Chimeny za mąż, która pała odwzajemnioną miłością do Roderyka. Kiedy wszystko wydaje się iść po myśli zakochanych, dochodzi do brutalnej i owocnej w skutkach kłótni, w wyniku której Roderyk zmuszony jest wyzywać ojca ukochanej na pojedynek... Miła odmiana - najwyższą cnotą nie miłość, a honor (choć praktycznie nie ma różnicy w efekcie, cóż). Postać Chimeny z początku wzbudza duże zainteresowanie ze względu na dumę, podjętą decyzję i przełożenie miłości do ojca nad tą do wybranka serca, jednak pod koniec dramatu upór tej baby zaczyna denerwować - choć wszystko i wszyscy z Losem na czele zdają się sprzyjać szczęśliwemu finałowi, to ona dalej swoje. Wątek Królewny wydaje się całkowitą zapchajdziurą, jej postawa jest godna pochwały, ale sama postać nic nie wnosi do fabuły. Obcy już nam świat, gdzie lepiej dać gardło niż powód do drwin ogląda się ze specyficznym zainteresowaniem. Jasne, że na tamte czasy trzeba patrzeć przez inny pryzmat wartości, jednak i dla współczesnych pouczające jest to, jak banda upartych i przewrażliwionych na punkcie honorów i innych dum może sobie zrobić krzywdę na własne życzenie. Najbardziej w sumie szkoda biednego Sankty. Nikt się o niego nie troszczy, nikt o niego nie pyta, kobieta, dla której ryzykował życiem, jedzie po nim z góry na dół. Uważam, że Sankty powinien dostać własny dramat!