Źródło: By Anton von Werner - Scan by User:Gabor from the book Bibliothek des allgemeinen und praktischen Wissens. Bd. 5 (1905),Abriß der Weltliteratur, Seite 51., Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=52353
Znany jako: Quintus Horatius FlaccusZnany jako: Quintus Horatius Flaccus
Właściwie Kwintus Horacjusz Flakkus – poeta rzymski, często określany mianem największego łacińskiego liryka i mistrza satyry. W czasach cesarza Augusta, w których żył i tworzył, sławą przewyższał go jedynie Wergiliusz. Napisał 162 utwory poetyckie, liczące łącznie 7816 wersów, zebrane w czterech zbiorach – Eposach, Satyrach, Odach i Listach. Wszystko, co wyszło spod jego pióra, uważane było przez wieki za doskonałe zarówno w swym kształcie poetyckim, jak i w przebogatej treści – od błahych motywów poezji biesiadnej lub erotycznej, aż do poważnych problemów filozoficznych, moralnych, politycznych, retorycznych. Te ostatnie znalazły wyraz zwłaszcza w Sztuce poetyckiej – pierwszym łacińskim podręczniku teorii literatury. Był wielbicielem piękna świata i uroków życia. Głosił chwałę rzymskich cnót, chociaż przeszedł skomplikowaną drogę życiową. Pochodził z nizin społecznych południowej Italii, był synem wyzwoleńca. W młodości walczył w obronie republiki, przeciwko Oktawianowi, jako oficer w armii zabójcy Cezara, Marka Brutusa. W wieku dojrzałym zaczął wspierać pryncypat Augusta i cesarski program reform oraz odnowienia imperium.
Jego utwory charakteryzowały się refleksją moralną rozbudowaną w stopniu wcześniej niespotykanym. Dzieła Horacego zawierały rozważania o nieuchronności śmierci, o wartości pełnego umiaru, rozumnego życia. Swoim uczuciom i chwilowym nastrojom nadawał formę uniwersalną, która przemawiała przez wieki i stała się jednym z fundamentów europejskiej tradycji literackiej. Uważany jest za jedną z najważniejszych postaci w dziejach światowej poezji. W drugiej połowie I wieku Marek Waleriusz Probus dokonał pierwszego w dziejach krytycznego wydania pełnej twórczości jednego autora – Horacego. Wydanie to było używane w okresie Cesarstwa Rzymskiego, średniowieczu, renesansie i jest wciąż wznawiane współcześnie. Zachowało się w ponad dwustu pięćdziesięciu rękopisach, z których najstarsze spisane zostały w VIII i IX wieku.
Całkiem podoba mi się ta starożytna filozofia.
Nie przejmuj się zanadto, gdy jest źle, ale też nie popadaj w szaleństwo radości, kiedy los się uśmiechnie. Korzystaj z życia, łap dzień, bo nie unikniesz śmierci. Nie planuj za wiele i nie martw się na zapas, otwórz wino i śpiewaj z przyjaciółmi.
Do Deliusza i Do Leukonoe to moje ulubione.
A w Ars poetica też kilka trafnych spostrzeżeń na temat sztuki pisarskiej.
Oczywiście są i ramotki nieznośne, ale o nich nie będę wspominać.
Filozofia życiowa Horacego wypływająca z jego pieśni, od, satyr stanowi prezentację jego podejścia do życia. Jest swojego rodzaju syntezą poglądów stoików i epikurejczyków. Złotym środkiem w jego przekonaniu jest zachowanie równowagi pomiędzy rozumem i wszelkimi pokusami. Żyć w jego mniemaniu to brać tyle ile się chce ale z zachowaniem rozsądku.
Horacy w swojej poezji porusza jeszcze jedną bardzo ważną kwestię dotyczącą tworzenia wierszy. "non omnis moriar" czyli "nie wszystek umrę" to stwierdzenia, które z pewnością wielu słyszało. Pomnikiem jaki stawia sobie poeta jest jego twórczość i jest ona czymś nieśmiertelnym, czymś co nigdy nie zostanie "pogrzebane" . Poeta nigdy nie umiera "całkiem", ponieważ zawsze będzie żyć w swojej poezji oraz w pamięci tych, którzy ją czytają.