Dobra poezja pomaga żyć. Wzrusza, bawi i krzepi. Jest niczym dobre jadło i wyborne wino, dla tych jednak tylko, którzy potrafią smakować słowa i czują rytm zdań, dla obdarzonych malowniczą wyobraźnią, wreszcie dla czułych na piękno nadwrażliwców. Tego zdaje się nie uczą w szkole. Tam jest miejsce na rozbiór zdania, analizę wiersza etc. Poezja natomiast to kwestia uczuć i emocji, niekiedy tylko wiedzy, zwykle zdobywanej bezinteresownie i we własnym zakresie.
Pieśni liryczne Horacego to dzieło artysty dojrzałego, a wiele z nich to erotyki. Sam Horacy był ponoć brzydalem (mawiał o sobie, że jest "wieprzem z trzody Epikura"). Miewał jednak kochanki, które na kartach swych utworów uwieczniał bądź to jako Leukonoe ("Naiwna"),bądź też Glicera ("Słodka"),czy też Lice ("Okrutna jak lwica"). Nade wszystko są Pieśni pochwałą wiejskiego życia, wina i prostego jadła. Nie dziwne to skoro sam Horacy z gminu się wywodził, a ojciec jego był wyzwoleńcem. Poeta przyszedł na świat 8 grudnia 65 r. p.n.e. w Wenuzji (obecnie Venosie). W wieku dziesięciu lat rozpoczął naukę greki, która - jak wspomina Maciej Cisło w obficie tu przeze mnie cytowanym Wstępie - była "łaciną" starożytności, a więc tym co stanowiło wyróżnik człowieka dobrze wykształconego i światłego. W tym też języku pisał Horacy pierwsze swe utwory, a późniejsza jego twórczość (w tym i Pieśni) stamtąd właśnie czerpała natchnienie. Jest zatem Horacy jednego ducha z liryką grecką, w sensie artystycznym z tamtego świata się wywodzi. Dość jednak o tym. Kto chce niech szuka głębszych informacji, ja zaś proponuję lekturę dwóch wybranych przeze mnie, jakże "współczesnych" przecież fragmentów (obydwa w przekładzie Adama Ważyka):

Pieśń 1.11 (Do Leukonoe):

Nie dociekaj nie nasza to rzecz Leukonoe
kiedy umrzeć mam ja kiedy ty nie odsłaniaj
babilońskich arkanów Co ma być niech będzie
Czy wiele zim przed nami czy właśnie ostatnia
pędzi morze Tyrreńskie na oporne skały
rozważnie klaruj wino nadzieję odmierzaj
na godziny - czas biegnie zazdrosny o słowa -
i weseląc się dziś nie dowierzaj przyszłości

Pieśń 2.16 (Do Pompejusza Grosfusa) (fragment):

(...)

Wschodnie bogactwa czy rózgi liktorów
nic nie oddali napastliwych myśli
nic nie wypłoszy niepokojów które
krążą około wytwornego stropu

Dobrze się żyje temu komu błyszczy
solnica ojców na zwyczajnym stole
kto nie zna nocy ograbionych ze snu
lękiem o swoje czy ciemną chciwością

Po co aż tyle zdobyczy ścigamy
w tak krótkim życiu? I po cóż nam płynąć
ku innym lądom pod nieznanym słońcem?
Uchodząc z kraju kto ujdzie przed sobą?

(...)

Dobra poezja pomaga żyć. Wzrusza, bawi i krzepi. Jest niczym dobre jadło i wyborne wino, dla tych jednak tylko, którzy potrafią smakować słowa i czują rytm zdań, dla obdarzonych malowniczą wyobraźnią, wreszcie dla czułych na piękno nadwrażliwców. Tego zdaje się nie uczą w szkole. Tam jest miejsce na rozbiór zdania, analizę wiersza etc. Poezja natomiast to kwestia uczuć i...

Kiedy byłam mniejsza, Horacy kojarzył mi się z postacią z Disneya, teraz to zupełnie inna bajka:-) Głównie kojarzę go z wiersza 'Wybudowałem sobie pomnik' oraz Listu do Pizonów.

Kiedy byłam mniejsza, Horacy kojarzył mi się z postacią z Disneya, teraz to zupełnie inna bajka:-) Głównie kojarzę go z wiersza 'Wybudowałem sobie pomnik' oraz Listu do Pizonów.

POLECAM!
Prawdziwa sztuka jest zawsze współczesna.
Moje opinie o literaturze, muzyce i filmie są w blogu "Trzy akordy na dwie ręce" oraz w powieści "BUfffO".

POLECAM!
Prawdziwa sztuka jest zawsze współczesna.
Moje opinie o literaturze, muzyce i filmie są w blogu "Trzy akordy na dwie ręce" oraz w powieści "BUfffO".