Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Warto na wstępie zaznaczyć, że ta autobiografia kończy się w okresie stanu wojennego. I to w sumie największy minus bo kupując książkę byłem bardzo zainteresowany współczesnym Polańskim i jego filmami z XXI wieku. Zmyliła mnie data nowego wydania. Choć jest też posłowie napisane w 2015 roku, które ładnie uzupełnia książkę. Ale jest to zaledwie kilka stron. Polański opisuje tu swoje życie od pierwszych wspomnień dzieciństwa przed wojną. Potem czasy wojenne a po nich dopiero prawdziwe życie młodego człowieka, który nie za bardzo wie co ze sobą zrobić. Zainteresowanie sportem (narty i kolarstwo) konkuruje tu ze sztuką (na początku jest to raczej aktorstwo i rysunek). Polański też namiętnie chodzi do kina i ogląda wszystko co leci. Różnymi zbiegami okoliczności jak to w życiu w końcu dostaje się do szkoły filmowej w Łodzi na reżyserię co jakby wyznacza drogę na resztę jego życia. W międzyczasie dowiadujemy się różnych ciekawostek z jego życia jak na przykład spotkanie z seryjnym mordercą, które ledwie przeżył. Kolejne rozdziały są o kolorowym życiu szkoły filmowej a potem już coraz więcej zawodowych historii o kręceniu poszczególnych filmów. Jednak przeplata się to z życiem osobistym, które Polański opisuje niezwykle szczerze. Niektóre elementy tych zwierzeń będą w dzisiejszych czasach uchodzić za bardzo kontrowersyjne. Mamy oczywiście też opis przeżyć po zabójstwie jego ciężarnej żony czy sprawę za którą jest ciągle ścigany. Bardzo ciekawe są fragmenty o tworzeniu kolejnych filmów i o podejściu Polańskiego do ich tworzenia. Po jakimś czasie może zbyt dużo jest nazwisk wszelkiej maści producentów, agentów itp. Człowiek przestaje rozróżniać kto był kim ale to i tak nie wpływa na lekturę. Polecam fanom Polańskiego i fanom filmu ogólnie.