Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu tu dwóch opinii uznałem, że coś jest nie tak i muszę dodać swoją. W cytowanym przez użytkowniczkę Martę fragmencie widzę głównie afirmację tej drugiej osoby (tylko strój może być kluczem do identyfikacji płci) pozbawioną być może potrzeby doskonałości. Trochę jak Fisz w niedawnym hicie śpiewający „chciałbym być Twoim telefonem” (lub jakoś tak). U Sommera zresztą końcówka wiersza nieco zmienia punkt ciężkości. Z drugiej recenzji wiemy, że lektura była przymusowa, a to jak gwałt, więc trudno o przyjemność. No i absolutnie nie ma takiej potrzeby, by poezja niosła jakiekolwiek przesłanie. Nie w tym leży jej siła, to nie przypowiastka moralna. Niemal widzę mękę czytelniczki, którą potem mogła wyładować jedną gwiazdką w ocenie. Może zresztą poezja Sommera jest tak trudna w ocenie dlatego, że językowo dość przystępna, że nie wymaga czytania ze słownikiem wyrazów obcych, że unika sentymentalizmu, podniosłości, czułostkowości, że nie ma w niej posągowości znanych ze szkoły mistrzów, fraz będących gotowym mottem wypracowań. Zarazem zachwyca wyczuciem językowym, zmysłowością (niekoniecznie erotyczną),rytmem, ale i brakiem piosenkowości. Nienachalnie subtelna, pozbawiona wzniosłości, ale nie piękna. Lubię też swojskość jego poezji, w której nie ma nut przebrzmiałego patriotyzmu, łatwiej o łagodną ironię, czym Sommer trochę przypomina mi Zadurę, choć pisze w swojej, innej tonacji. Na dobrą sprawę, jakby się uprzeć, to można by się dopatrzeć i przesłania. Bo Sommer – ok. podmiot liryczny – darzy jakąś szczególną atencją czas, czas nam dany niezbyt szczodrze, przygląda się ze stoickim spokojem, ale nieobojętnie, tym dniom i nocom, których upływu zwykle nie dostrzegamy. Może kluczem do jego wrażliwości jest początek wiersza „Ulubione kawałki”: [Ulubione kawałki] to te, w których ktoś opowiada jakieś naprawdę drobne zdarzenie z przeszłości, ale tak, że ta zupełnie zwykła rzecz, […] rośnie w piersiach do czegoś najważniejszego na świecie. A ile radości dają jego wiersze, dostrzegłem mimowolnie, tłumacząc ośmioletniemu synkowi „Zawijkę”, tu fragment: Pokrzywa z grobu sąsiada, gruba jak krzak, wrośnięta, na oko ze trzyletnia, wściekała się jeszcze o drugiej w nocy przy zgięciu kciuka, po powrocie z przyjęcia po drugiej stronie torów – wyszła, chociaż stawiała silny opór.