Ezop (gr. Αἴσωπος Aisopos) – grecki bajkopisarz pochodzący z Mistra w Azji Mniejszej. Przyjmuje się, że żył w VI wieku p.n.e., według tradycji był niewolnikiem Jadmosa z Samos. Postać na wpół legendarna, o której życiu i twórczości mało wiadomo. Daty jego urodzin i śmierci nie są znane. Uważany jest za twórcę bajki zwierzęcej, czyli takiej, w której bohaterami są zwierzęta, oraz moralizującej i satyrycznej. Z początku bajki nie były uznawane za typowe utwory dla dzieci, lecz dla dorosłych. W swoich bajkach wyśmiewał ludzi, ukazując ich pod postaciami zwierząt. Z pozoru zabawne, bajki Ezopa zawierały gorzką prawdę i głęboką mądrość. Nie dochował się oryginalny zbiór jego utworów ani ich adaptacja dokonana przez Demetriusza z Faleronu (IV/III w. p.n.e.). Znane są przede wszystkim z przeróbek wierszowanych Fedrusa i Babriosa. Na początku XIV w. zebrał przypisane mu bajki Maksym Planudes. Do literatury polskiej wprowadził go Biernat z Lublina. W dużej mierze z Ezopa zaczerpnął treść swoich utworów XVII-wieczny francuski bajkopisarz Jean de La Fontaine.
Niezależnie od wydania, tłumaczenia czy epoki, bajki Ezopa pozostają jedną z najbardziej charakterystycznych zdobyczy literatury starogreckiej. Przeczytawszy kilka z nich, czytelnik doskonale zna już ich formę i strukturę – wszystkie cechują się bowiem tym samym: że są króciutkie (każda ma kilka stron),w niemal każdej bohaterami są zwierzęta (ludzie występują okazjonalnie),język jest niezwykle prosty, tak aby dzieci je zrozumiały, ponadto każda (lub prawie każda) kończy się jakimś wywrotnym plot-twistem, a z tego na ogół wybrzmiewa jakiś morał. Są to cechy, dzięki którym, po tylu wiekach, bajki te nadal są w większości aktualne i wciąż czytane dzieciom. Mają charakter uniwersalny i pewnie już na zawsze takie pozostaną, czego nie można powiedzieć o każdym starożytnym dziele literackim. Nie bez powodu nazywa się Ezopa twórcą moralizatorskim i satyrycznym – w wielu tych bajkach autor tak naprawdę pod postacią poczynań rozmaitych zwierząt (które czasem zdają się charakteryzować niektóre ludzkie cechy) ukazuje ludzkie przywary. Przewrotne i prześmiewcze zakończenia są w istocie zapowiedziami i protoplastami satyry jako gatunku literackiego. Co prawda przesłanie niektórych bajek może się już dzisiaj wydać kontrowersyjne pod względem etycznym (mam tu na myśli te bajki, których sednem jest wyśmianie naiwności),ale jest jeszcze sporo takich o rzeczywiście mądrej puencie, takiej jak na przykład „szanuj innych” czy „mierz siły na zamiary”. Nie mam pojęcia, ile jest wszystkich bajek Ezopa (chyba coś koło stu),są wśród nich oczywiście lepsze i gorsze, ale jest to o tyle wygodna rzecz, że można zacząć od dowolnej i czytać w ciemno. Do moich ulubionych należą z pewnością „Wilk i owca”, „Wilk i pies” czy „Chłopiec, który woła o pomoc”.
Bajki miesiąca moich synków.
Jak zwykle zwróciłam uwagę na tę książeczkę między innymi ze względu na piękne ilustracje. W środku pięć bajek i każda ilustrowana w innym stylu. Każda prześlicznie, kolorowo na całe strony.
Po drugie: autorzy! Ezop, Edward Lear i Kenneth Grahame. Czyli klasyka.
Dwie historyjki pochodzą ze zbioru baśni Ezopa. Zbiór ten powstał w starożytnej Grecji. Nikt nie wie dokładnie, kim był Ezop - mógł być bogatym człowiekiem, ale mógł być i niewolnikiem - lecz jego pouczające bajki zawsze były popularne. Dziś zna je cały świat. Bajki Ezopa często opowiadają o zwierzętach i zawsze na końcu mają morał. Morałem baśni "Żółw i Orlica" jest zdanie: "Ciesz się z tego co masz", natomiast w historii "Mrówka i pasikonik" - "Myśl o przyszłości, nie tylko od nie dzisiejszym"
W książce znajdziecie też bajkę Edwarda Lear'a "Puchacz i kotka". Edward Lear był artystą, pisarzem i poetą epoki wiktoriańskiej. Mieszkał z kotem o imieniu Foss, który stał się słynny dzięki rysunkom wykonanym przez swojego właściciela. Lear bardzo lubił pisać nonsensowne wierszyki. Malował także ptaki i inne zwierzęta oraz krajobrazy, ale dziś najbardziej znany jest właśnie ze swojej absurdalnej poezji.
Ulubionym opowiadaniem chłopców w zbiorze jest "Łagodny Smok" na podstawie utworu Kennetha Grahame'a - autora znanej opowieści "O czym szumią wierzby".
Naprawdę fajna pozycja. Polecam gorąco.