Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Następna książka, do której wracam po latach i stwierdzam, że jest dużo lepsza, niż zapamiętałam 💙. Duże serducho należy się Tracy Anne Warren za kreację bohaterów. Violet zostaje opisana jako osoba introwertyczna, lubiąca sztukę i przebywanie na świeżym powietrzu (a poza tym stópkara, pff). No i taka właśnie jest, aż do samego końca, mimo że przechodzi pewną przemianę, która pomaga jej zapanować nad nieśmiałością. Naprawdę niczego więcej nie potrzeba, żeby postać wydawała się wiarygodna i dało się ją lubić. Tymczasem Adrian to tru loff bardzo spokojny, trochę cyniczny, ale nie toksyczny (może nie zawsze zachowuje się jak najlepszy facet pod słońcem, ale trzeba wziąć pod uwagę realia świata przedstawionego) i potrafi, UWAGA, przyznać się do błędu. Można z takim budować związek? I to jeszcze jak! Do tego dochodzą fantastyczni bohaterowie poboczni – Kit jest absolutnie cudowny i cichutko liczę na to, że pojawia się w następnych częściach 🥰. Wielu z nich to kreacje na tyle charakterystyczne i realistyczne, że łatwo się o nich nie zapomina (na przykład wielebny Dittlesby, cudo). Fabuła też wypada bardzo dobrze, trzyma się kupy i nie nudzi, a regencyjna Anglia oddaje. Są takie momenty, gdzie akcje postaci wywołują frustrację, ale nie można powiedzieć, żeby nie były one zasadne (kupuję wątpliwości Violet). Poza tym na pochwałę zasługuje czas, jaki spędzamy z Violet i Adrianem, zazwyczaj są to maks trzy miesiące, a tutaj prawie trzy pory roku. W budowaną tak długo relację z łatwością mogę uwierzyć. Książka była dla mnie pretekstem do przetestowania nowego BINGO, więc donoszę, że udało się wbić tylko 50 punktów i obyło się bez żadnego BINGO.