Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy myślisz, że jak zaczytywałeś się po nocach książkami Edwarda Lee, a na śniadanie zapętlasz wszystkie części "August Underground", to jesteś już odporny na każdy porąbany horror ekstremalny, to znaczy, że nie czytałeś jeszcze Simona McHardy’ego i jego "Australijskich psycholi". Opowieści o brutalnej drodze dwóch braci Caleba i Sunny’ego do bycia legendarnymi mordercami, tak jak podziwiany przez nich wujek Red. Splatterpunk na sterydach, ekstrema na pokręconym krwawym haju, najbardziej spektakularne morderstwa, o których nawet nie śnicie po alkoholu wymieszanym z LSD. Zapraszam na najbardziej hardcore’ową jazdę, gdzie zabawy ekskrementami, wyrywanie narządów i seksualne dewiacje to tylko przystawka. "Australijscy psychole" to była dla mnie szalona rozrywka, która naprawdę namieszała mi zarówno w głowie, jak i w trzewiach. Podziwiam McHardy’ego za pomysłowość, za szczegółowość opisów, za obrzydliwość, która wylewa się tu na każdym możliwym kroku. Ja jestem twardym zawodnikiem, oglądam slashery, jak komedie romantyczne, a nawet mnie potrafiła ta książka wykręcić na każdą stronę, a kwas żołądkowy odbijał mi się, jakbym się go za dużo opiła. Ta krótka historia drogi, ku byciu sławnym i zobaczeniu uznania w oczach podziwianego wuja, wymiętosiła mnie potężnie. Czułam ohydę oraz rozbawienie jednocześnie. I pomimo iż książka opiera się na kolejnych aktach przemocy, wywołując niekiedy mdłości, to czyta się ją z zaciekawieniem, bo cholera ci bracia potrafią być naprawdę kreatywni w tej całej bestialskiej rzezi. Czy czegoś mi zabrakło? Nie sądzę, tu wszystkiego jest wręcz w nadmiarze, poczynając od krwi, narzędzi do okaleczenia i samych morderczych rytuałów, gdzie naprawdę dowiecie się, jak można przeprowadzić skuteczną zemstę, uatrakcyjnić seks lub po prostu sprawdzić, do czego może służyć kaktus. Ale oczywiście nie zalecam stosowania się do pomysłów braci, bo finał może być śmiertelny. "Australijscy psychole" to smród makabry, brutalność nie do opisania, a wszystko owinięte bezpardonowym, czarnym humorem z antypodów. Ja zdecydowanie zostaje fanką autora i liczę, że więcej jego ekstremalnych powieści zagości na naszym rynku. Justyna Dudkiewicz www.zaciesz.com