Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu tekstu wprowadzającego, o tych rzeszach znanych i lubianych osób, które nie odwiedzają kawiarenki na rogu Felicjanek i Małej w Krakowie, a potem następnego, o śledzeniu Sławomira Mrożka, miałam ochotę natychmiast wstać, wyjść z domu, pobiec do "osiemnastki", a potem dreptu, dreptu, udać się prosto do tytułowej Café Szafé. Później jednak mój zapał stopniowo przygasał. Dlaczego? Książeczka Dębskiego jest przecież inteligentna i zabawna, pełno w niej tak lubianych przeze mnie absurdalnych historyjek i facecji, napisana jest potoczyście, a miejscami autor błyska naprawdę barwnym stylem, nawet obsceniczności i wulgaryzmy da się znieść, bo są tu z konkretnego powodu i jakby na swoim miejscu. Rzecz w tym, że nagle poczułam, iż kawiarenka ta jest jednie dla mężczyzn. To oni tam bywają, oni tam perorują i prowadzą dysputy, oni wreszcie są głównymi bohaterami wspomnianych opowiastek. Kobiety, jeśli się pojawiają, są albo niemym tłem, albo przedstawicielkami najstarszego zawodu świata (i cały szpas w tym, by skorzystać z ich usług bezpłatnie),albo wrednymi urzędniczkami. Jedynym wyjątkiem jest Pani Halina, którą autor opisuje z wyraźną estymą - no ale ona jest staruszką z klasą, panią z wyższych sfer, emerytowaną doktor historii sztuki... W tej sytuacji stwierdzenie, iż "stratyfikacja społeczna, szacunek dla kobiet oraz szacunek dla podeszłego wieku powinny obowiązywać w każdych okolicznościach" brzmi jakoś mało szczerze, z wyjątkiem tej stratyfikacji wszelako, bo ona najwyraźniej stanowi klucz do wszystkiego. Jak się bowiem ma sprawa z innymi niewiastami - niekoniecznie z wielką klasą, bez doktoratu w tak pięknej dziedzinie, a przede wszystkim z warstw bynajmniej nie tak wysokich? Po tym, gdy natknęłam się na określenia: "wyjątkowe pasztety" i "bardzo obszerna dama, wyjątkowa cielęcina", strasznie przykro zrobiło mi się w imieniu wszystkich pań, wyraźnie nie obejmowanych tym szczytnym szacunkiem dla kobiet. Oczywiście rozumiem, że kawiarenka w realu to jedno, a fantazja literacka to drugie, niesmak jednak pozostał. Zrezygnowałam z wizyty w Café Szafé. Café zrobię sobie w domu sama, choć nie w migającej chromem astorii, tylko w starej włoskiej maszynce, takiej w kształcie dzbanka z talią, wiecie, a szafé... A szafé to ja właśnie muszę przeglądnąć, bo w przyszłym tygodniu PCK robi zbiórkę odzieży na mojej ulicy.