Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wszystko złoto, co się świeci, nawet jeśli to Złoty Wiek SF. Tom 11 jest wyborem przeciętnych opowiadań bez tego "czegoś". To historie mające w sobie ducha XIX-wiecznych opowieści przygodowych, nawet nie awanturniczych. Poza jedną (chwała Grawitacji!) kończą się bez ikry. Jakby pomysł na opowiadanie wypalił się na kilkudziesięciu stronach tekstu i wygasł. Akcję prowadzą twardziele, a kobiety są jak dekoracje. Nie neguję sensu wydania tomu, ale może trzeba było przemyśleć koncept mający nam dać okazję do wczytania się w ten Złoty Wiek. Może lepiej było to ułożyć w tomy chronologicznie według pierwszych publikacji? W każdym bądź razie przeczytać trzeba.