Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam mieszane uczucia po lekturze. Z jednej strony książkę trzeba traktować (jak zresztą sugeruje tytuł) jako osobiste wyznanie Boga Metalu: Halford przez znaczną część autobiografii rozpisuje się na temat problemów, jakie sprawiała mu jego orientacja seksualna, niechęć i strach przez oficjalnym ujawnieniem swoich preferencji. Często dość barwnie opisuje swoje seksualne przygody (przede wszystkim z mężczyznami). Ta tematyka zajmuje znaczną część książki i zdecydowanie można pomyśleć, że ta autobiografia powstała po to, żeby Metalowy Bóg miał możliwość 'uzewnętrznienia' się przed światem z wielu lat zmagań ze swoją seksualnością, i chwała mu za to! Trzeba też uczciwie oddać, że w książce nie ma ŻADNEJ homopropagandy ;) Z drugiej strony jako wielkiemu fanowi największego Heavy Metalowego zespołu świata brakuje mi tutaj opisów tego jak powstawały płyty, ich muzycznego rodowodu, ale też tego jaka atmosfera panowała w zespole. Nie ma tu za wielu smaczków o stosunkach pomiędzy członkami kapeli. Czasem miałem wrażenie, że książka rządzi się schematem: weszliśmy do studia - nagraliśmy płytę - pojechaliśmy w świetną trasę - po czym następuje opis kolejnych miłosnych niepowodzeń Roba. Bardzo lakonicznie potraktowane są odejścia i 'przybycia' kolejnych członków zespołu. Odejście K.K. Downing'a to raptem kilka linijek tekstu, a facet grał w Priest przez 40 lat! Z tego powodu moim zdaniem książka pozostawia niestety wielki niedosyt. Po cichu liczę, że może Ian albo Glenn jeszcze napiszą coś więcej o swoich latach w zespole i wyjawią nam więcej 'smaczków' :)