Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem jedną z tych osób, które na pewnym etapie życia mocno interesowały się sprawą Tate-LaBianca, Charlesem Mansonem, Rodziną i wszystkim, co miało związek ze zbrodniami sekty stworzonej przez zakochanego w sobie, chorego pokurcza o złym spojrzeniu (Mansona, znaczy się). Jako osoba, którą dość trudno byłoby zwerbować do sekty (bardzo jestem odporna na wszelkie bombardowania "miłością, troską, życzliwością" itp.; od razu zapala mi się czerwone światełko),zastanawia mnie jak to się dzieje, że tak wielu ludzi jest zewnątrzsterownych, podatnych na sugestie. Mogę próbować to zrozumieć, o ile mowa o osobach z lichym bagażem emocjonalnym, już od dzieciństwa pozbawionych pewnych fundamentalnych zasad i wartości wpojonych przez mądrze kochających rodziców. Ale gdy trafiają do sekty ludzie dorośli, wykształceni, oczytani, pochodzący z dobrych domów i tworzący szczęśliwe związki, mogący pochwalić się sukcesami na polu zawodowym i prywatnym, to kompletnie nie potrafię zrozumieć słabości ich charakterów. Bo dla mnie to słabość charakteru, gdy ktoś pozwala sobą manipulować, doprowadzając do sytuacji skrajnych, jak w przypadku sekty Mansona. Ale do meritum. Otóż z książką T. O'Neilla wiązałam nadzieje o tyle, że jest to efekt ponad trzydziestoletniej, tytanicznej wręcz pracy dziennikarsko-śledczej. Coś, co miało być artykułem opublikowanym w prasie na kolejną rocznicę mordu Sharon Tate i jej przyjaciół, przerodziło się w 640-stronicowe tomiszcze. I właśnie objętość lektury jest, o ironio!, jej najsłabszym punktem. Z zapartym tchem i niezwykle sprawnie doczytałam ok. 3/4 objętości książki, by nagle utknąć. Mnogość wątków i gros dygresji sprawiły, że kompletnie zapomniałam o czym ja, do diaska, czytam! Tak, wiem, cała ta książka miała za zadanie pokazać, jakie to wszystko było skomplikowane, jakie Charles Manson miał (lub mógł mieć) powiązania ze śmietanką Hollywood, najwyższymi urzędnikami państwowymi, agentami Centralnej Agencji Wywiadowczej i diabli wiedzą z kim jeszcze. Ja to wszystko rozumiem, ale... Mnogość teorii spiskowych, wyszukiwanie związków i znajomości typu "gdy młody Charlie przemierzał ulice Kalifornii, minął się na chodniku z XYZ, a XYZ miał kuzyna - dziesiąta woda po kisielu, który obejrzał jeden z filmów z Sharon Tate, a prócz tego pradziadek sąsiada tegoż kuzyna pochodził z Polski, zupełnie jak Frykowski i Polański, a więc wspomniany XYZ na pewno coś o zbrodniczych zamiarach Rodziny wiedział...!" - to przesada, szukanie sensacji na siłę i odbiegnięcie od tematu tak duże, że zniechęca do czytania. I to mnie właśnie zniechęciło, choć książkę do końca przeczytałam. Głupio byłoby zostawić tę historię niedokończoną, gdy już tyle lektury za mną. Ale ostatnich kilkaset stron wykończyło mnie niebywale. Książka Toma O’Neilla to z pewnością pozycja ciekawa, nie mogę zaprzeczyć, że autor wykonał kawał świetnej roboty i za to należy mu się ogromny szacunek. Ale, w pewnym momencie, pozwolił on sprawom wymknąć się spod kontroli i to, co było intrygujące, zaczęło nużyć. Szkoda. Książkę tę oceniam zatem tak na +/-. (recenzja pochodzi z bloga Miejskiej Biblioteki Publicznej w Katowicach - mbp.katowice.pl/blog)