Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Wilcze ślady” - Ludka Skrzydlewska „Wilcze ślady” Ludki Skrzydlewskiej to historia niezwykle bliska mojemu sercu. To właśnie od tej książki rozpoczęła się moja przygoda z twórczością autorki i tak trwa po dziś dzień. Choć minęły blisko dwa lata od mojego pierwszego spotkania z wilczą rodzinką, tak z ogromnym sentymentem i przyjemnością wróciłam do przygód Neve i Iana, patrząc na nich z zupełnie nowej, dojrzalszej perspektywy. Romantasy, New Adult, forced proximity – czy jest to książka dla ciebie? Zapraszam na recenzję. 🤍☕☁️ 🐺 Własne przemyślanie – może zawierać spoilery 🐺 WOW, ileż w tej książce się działo! 🌕 Ludka Skrzydlewska od samego początku nakłania nas do zadania sobie dwóch istotnych pytań – kto dokonał ataku na Faye oraz jakie motywacje kryły się za jej/jego czynami. Uwzględniając profesję Neve, dochodzenie wydaje się być wyjątkowo łatwe - co może bowiem zaskoczyć tak doświadczoną i przebiegłą detektywkę? Sytuacja zmienia się niczym w kalejdoskopie, gdy w grę wchodzi coś mrocznego, przerażającego, a przede wszystkim... nieznanego. Czy ma to namiastkę czarnej magii? Jest tworem sprzed lat? A może zrodziło się na skutek magicznego błędu? 👀 🌕 Osobiście podzieliłam tę książkę na dwie części: pierwszą, gdzie Neve i Ian poznają się, walcząc z przeznaczaniem oraz drugą, w której bardzo mocno skupiamy się na czarnoksięstwie. Oczywiście budowanie świata przestrzennego i magicznego jest nieodzownym elementem całej książki, jednakże w początkowej fazie fantastyka stanowi pewnego rodzaju „dodatek”, który był fundament do stworzenia dobrze wyważonej i spójnej fabuły. To właśnie ten moment, gdy poznajemy hierarchię panującą w stadzie, umiejętności wilkołaków i czarownic. W tych małych detalach skrył urok tej historii, a z każdym kolejnym rozdziałem coraz bardziej angażowaliśmy się w stworzoną przestrzeń i rozwijającą się bliską relację między bohaterami. Jako że Neve podszywa się pod swoją siostrę bliźniaczkę, tak naturalnie staje się ona celem dla tajemniczego napastnika. Wraz z kolejnymi ruchami oprawcy poznajemy jego umiejętności, tak też przechodząc do kolejnych etapów książki, gdzie to pierwsze skrzypce zaczyna odgrywać magia. 🌕 Skupiając się na samej kreacji świata fantastyki, warto podkreślić, że choć nie jest on intensywnie rozbudowywany, tak opisowość i dbałość o szczegóły sprawiły, że nie mogłam oderwać się od lektury. Byłam niesamowicie zaaprobowana losami bohaterów i z podekscytowaniem odkrywałam kolejne karty historii. Biorąc pod uwagę pracę, którą trudziła się Neve, niezwykle cieszy mnie fakt, że Ludka pozwoliła jej umiejętnościom stopniowo się rozwijać. Zdobywa pewność siebie, dostrzega swoją wewnętrzną magiczną siłę i dąży do odkrycia prawdy. W książce znajdują się również elementy czarnoksięstwa, zakazanych zaklęć oraz komunikacji przez sen z upadłym aniołem, który okazuje się o wiele bardziej istotną postacią, niżeli mogliśmy przypuszczać. 🌕 Mimo iż w książce występuje wiele wątków, tak w moim odczuciu historia nadal jest rzetelna i kompletna. Jestem pod wrażeniem zaprezentowanych tu umiejętnościami autorki, która na przestrzeni czterystu stron rozbudowała najistotniejsze kwestie, poświęcając każdej z nich wystarczającą ilość czasu. Oczywiście pojawiają się pewnego rodzaju pytania, niepewności, a samo zakończenie jest dla nas plot-twistem, jednakże drugi tom „W mrokach Luizjany” jest bezpośrednią kontynuacją zdarzeń i jestem więcej niż pewna, że nie zostaniemy bez odpowiedzi. Fantastyka nie byłaby fantastyką bez nutki intrygi i zaskoczenia – co też Was zaskoczy w tej pozycji? 👀 🌕 Nie mogę pominąć istotnej kwestii, jaką jest nieustanna walka Neve z własnym pożądaniem i poczuciem wierności względem siostry. W wielu książkach o podobnym charakterze wątek ten jest spłaszczany i nierzetelnie, niewystarczająco oddany. W tym przypadku czytelnik może prawdziwe poczuć rodzące się w bohaterce emocje takie jak zawód, żal czy smutek. Jest to niczym przeciągnie mentalnej liny, gdzie kobieta musi postawić na szali dobro najbliższych oraz własne. Neve sprawiała wrażenie autentycznej, szczerej, a sam Ian jedynie pomagał jej wydobyć z niej to, co najlepsze. Z tej też przyczyny jego postać w zupełności skradła moje serce. Choć Beckett to impulsywny, gwałtowny i terytorialny wilkołak, tak jednocześnie nie skrywa swojego oddania i delikatnej strony, którą okazuje swojej partnerce. W każdym jego ruchu dostrzegamy element miłości, a przede wszystkim wierności względem stada. Jest ostrożny, ale przebiegły, pełen brawury, ale i łagodności. Jeśli mam szczerze ocenić, myślę, że jest to jeden z moich ulubionych bohaterów stworzonych przez Ludkę Skrzydlewską, choć tak naprawdę może jest to za sprawą faktu, że kocham wilkołaki... zaraz po wampirach ❤️. 🌕 UWAGA – poniższe dwa akapity zawierają spoilery. Pomiń je, jeśli nie chcesz popsuć sobie zabawy. 🌕 Bardzo zdziwił mnie pomysł zamiany sióstr, gdy w grę wchodziła bezpośrednia konfrontacja z alfą stada. Jak wszystkim nam wiadomo, magiczne postacie wilkołaków mają niezwykle silnie rozwinięte zmysły w szczególności węchu. Oczywiście sam Ian podjął się gry, którą zapoczątkowali Cavendish’owie, ukrywając tym samym, że rozpoznał Nave pod przykrywką Faye, jednak sam zamysł wydaje mi się dość niecodzienny. Być może liczyłam w tym na odrobinę czarów i magii, które mogłyby w jakimś stopniu zamaskować tak istotną różnicę między siostrami. Nie zmienia to jednak faktu, że napięcie między bohaterami było intensywne, a my pragnęliśmy poznać okoliczności, w których prawda wychodzi na jaw. Autorka umiejętnie budowała emocje w postaciach tak samo, jak w nas - czytelnikach. 🌕 Odrobina niedosytu pojawiła się również w przypadku ojca głównych bohaterek. Autorka owiewała jego postać tajemnicą, kreowała na osobę o negatywnym wydźwięku i ogromnej sile (co w obu przypadkach zostało rzetelnie uargumentowane),jednakże żałuję, że został on unicestwiony w tak „magicznie łatwy” sposób. Nie stawiał większego oporu, nie pokazał pełni swojej mocy, nie podjął próby obrony. Fakt, jego ruchy były dość ograniczone przestrzenie, jednak fabularnie zasługiwał on na śmierć godną jego imienia - bardziej spektakularną i mroczną. Kto wie, może jego rola nie dobiegła końca? A może pojawi się w kolejnym tomie? 🤔 🌕 Jestem zachwycona okładką „Wilczych śladów”! 🌕 Niesamowicie podoba mi się kolorystyka, delikatne przełamanie fioletem oraz wilkołak i lustro stanowiące centrum. Książka posiada piękne zdobienia, poszczególne elementy dają efekt połysku, a z tyłu książki odnajdujemy najważniejsze motywy, z jakimi spotkamy się w danej lekturze. Każdy rozdział przyozdobiony jest wilczą postacią, a sam początek, jak i koniec książki posiada dodatkową, ozdobną grafikę. Wewnątrz znajdziemy tematyczną wyklejkę, przyjemną dla oka czcionkę i wspaniały odcieniem papier. ❤️ 🌕 Muszę jednak zwrócić uwagę na dwie istotne dla mnie rzeczy. Przede wszystkim książka nie posiada skrzydełek, przez co niestety bardzo szybko ulega zniszczeniu. Ważniejsza jest jednak dla mnie kwestia wyznacznika wieku znajdującego się na okładce. W mojej prywatnej opinii jest to historia dla czytelników dorosłych i nie ze względu na ukazany tam magiczny świat, lecz intymność między bohaterami. Jako że książka ma również motyw new adult wybrany pierwotnie przez wydawcę, tak zaznaczony przedział wiekowy nie jest dla mnie w pełni zrozumiały. 🌕 „Wilcze ślady” Ludki Skrzydlewskiej to jedna z ciekawszych książek pośród tych, które dane mi było przeczytać w tym roku. Jest intrygująca, angażująca i pełna zwrotów akcji. Z niecierpliwością wyczekuję na tom drugi, w którym odkryjemy wszystkie tajemnice, choć przyznaję, naprawdę trudno będzie mi się pożegnać z Ianem i Neve, którzy przejdą na dalszy plan. Wiem jednak, że sięgając po tę pozycję, na pewno się nie zawiedziecie. PS. Jeśli ta książkowa pozycja Was zainteresowała, zwróćcie uwagę na postacie drugoplanowe. Odnajdziecie tam niejeden potencjał na kolejnego książkowego męża. 👀 🌕 Ocena: 8.75/10 🌕