Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po książkę tę sięgnęłam po wizycie w domu w Grodnie, gdzie pisarka spędziła aż czterdzieści lat. Pani przewodnik opowiedziała o Elizie Orzeszkowej takie rzeczy, jakich nie uczyli mnie nie tylko w liceum, ale także na polonistyce. Okazało się, że pisarka była buntowniczką, walczyła o prawa kobiet, żydów i osób z niższych stanów. Dzięki temu zyskała miłość i szacunek całych rzesz ludzi, jednak w życiu osobistym ciągle jej tej miłości brakowało. Zawsze czuła się samotna i niekochana. O tym, jakie zasługi miała dla Grodna, niech świadczy fakt, że jej imieniem nazwano jedną z ulic miasta jeszcze za jej życia. Podczas jej pogrzebu rabin Grodna po raz pierwszy wszedł do kościoła! Niech nikogo nie zmyli sztywna suknia zapięta pod samą brodę i elegancka fryzura matrony. Eliza Orzeszkowa miała gorące serce i ciekawe życie. I szkoda, że nie otrzymała nagrody Nobla, do której nominowana była dwukrotnie.