Jesteśmy społecznością, która kocha książki

24/2021 Porażająca i przerażająca książka. Mimo iż lektura to trudna i wymagająca – warto przedrzeć się przezeń, by zdać sobie sprawę z nieprawdopodobnego stopnia pogmatwania tej historii. Okazuje się, że cała logistyka związana z przygotowaniami do zamachu na Placu świętego Piotra jest niczym w porównaniu z logistyką, jaka cechowała operację dezinformacji po ataku na papieża. Współpraca i rywalizacja służb kilku krajów, w tym Watykanu, w celu wywołania chaosu i skierowania śledztwa na mylne tropy. Kompletna indolencja włoskiego wymiaru sprawiedliwości. Mehmet Ali Ağca jako zwykły pionek na planszy, istotny o tyle, że to on nacisnął spust (choć dziś wiadomo, że nie był jedynym strzelcem). Festiwal nieudolności, istna rewia dezinformacji, pajęczyna podstępów, kłamstw, manipulacji – tkana tak gęstym ściegiem, że nawet Szeloba byłaby pod wrażeniem. Wstrząsający jest w tym wszystkim fakt, iż ówczesny (choć oczywiście wcześniejszy, jak i zapewne dzisiejszy) Watykan był zinfiltrowany przez obce służby bardziej niż osiedlowe Społem przez lokalne emerytki. A samemu Wojtyle jakby niezbyt zależało na wyjaśnieniu sprawy, czego jaskrawym dowodem iście kuriozalne przekazanie wydobytego pocisku… ku ozdobie korony Matki Boskiej Fatimskiej (zamiast technikom śledczym) oraz późniejsze konsekwentne milczenie na temat słynnej osobistej rozmowy z Agcą. Dziś powszechnie kojarzy się już tylko sam zamach na papieża, ale cała sprawa ma daleko większy zasięg. Operacja usunięcia Jana Pawła II ściśle powiązana jest z przygotowaniami zamachu na Lecha Wałęsę, z uprowadzeniem Emanueli Orlandi i Mirelli Gregon, oraz największą jatką: potrójnym zabójstwem: komendanta Gwardii Szwajcarskiej - Aloisa Estermanna (będącego na usługach STASI),jego małżonki i wicekaprala tej formacji – Cedrica Tornaya. Dziś, po latach, patrząc na te wydarzenia z perspektywy, próbując powiązać i zrozumieć tamte mechanizmy nie sposób oprzeć się wrażeniu – a raczej pewności - że Karol Wojtyła mógł, używając litościwego eufemizmu, “zachować się lepiej” przy sprawie Orlandi. Natomiast zdecydowanie godne potępienia jest późniejsze hańbiące postępowanie Georga Ratzingera, czyli Benedykta XVI, wobec udręczonej rodziny porwanej dziewczynki. Przerażająca i smutna książka. Ale także ważna i potrzebna. Zainteresowanych tematem namawiam do wnikliwej lektury równoległych, rozbudowanych przypisów – to jakby osobna publikacja, mająca niebywałą wartość poznawczo – uzupełniającą.