Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drugi tom był zdecydowanie lepszy od poprzedniego. Fabuła nie jest już wyłącznie czarno-biała, język opowieści wydaje się mniej potoczny i pełen kolokwializmów, a kilka wprowadzonych postaci ratuje dynamikę akcji. Najciekawszy bohater to zdecydowanie Machiavelli, intryguje swoim spokojem, sprytem i umiejętnościami stratega. Autor idealnie oddał moje wyobrażenie o tej postaci wypracowane w oparciu o dostępną wiedzę historyczną. Mniej interesowała mnie już Joanna d'Arc, którą przedstawiono jako zbyt krystaliczną i oddaną sprawie kobietę. Akcja dzieje się tym razem w Paryżu, więc więcej opisów krajobrazu i zabytków buduje ciekawszy, a co za tym idzie mroczniejszy klimat. Pomysł na fabułę był dość ciekawy, ale dla mnie zawierał za dużo postaci i sytuacji z legend czy historii, a za mało własnych kreacji autora. Motyw głównych bohaterów jako bliźniaków obdarzonych ogromnymi mocami, które ulegają przebudzeniu i opanowaniu w trakcie fabuły jest tak popularny, że został użyty w kilkunastu czytanych przeze mnie tego rodzaju książkach. Dodatkowo, praktycznie nie ma tutaj bohatera wykreowanego przez autora samodzielnie - zawsze jest to rozbudowanie jakiejś postaci istniejącej już w jakimś kręgu kulturowym. Czasami jest nazwana dokładnie tak samo, chociażby Nickolas Flamel, a czasem ma po prostu tyle cech jakiejś postaci, że od razu można ją z nią powiązać. Nawiązania do przeszłości zupełnie mi nie przeszkadzają, ale nie powinny być tak przytłaczające. To książka skierowana zdecydowanie bardziej do młodszego czytelnika. Mam wrażenie, że powstała jako zbitka różnych legend, opowieści i historii z wszelkich kręgów kulturowych, lekko przeformułowanych i osadzonych we współczesności. Bawiłam się co do zasady dobrze, ale porównania do świata Harry'ego Pottera czy Baśnioboru są moim zdaniem mocno przesadzone. Dla mnie sporo zabrakło do zachwytu, ale przeczytałam tę książkę dobrze się przy tym bawiąc, więc pod tym względem zdecydowanie spełniła swoją rolę.