Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Plastic Man jest bardzo specyficzną postacią komiksową. Pierwszy raz zetknąłem się z nim na łamach miniserii „Mroczny rycerz kontratakuje” i byłem zdziwiony, że tak dziwaczny bohater działa po stronie dobra. Okazało się jednak, że ten bohater funkcjonuje już od 1941 r., a nawet przez pewien czas był aktywnym członkiem Ligi Sprawiedliwości. Nie czytałem jednak żadnego samodzielnego komiksu z tą postacią. Na szczęście w ramach Wielkiej Kolekcji Komiksów DC Comics zostało opublikowanych pierwszych sześć zeszytów serii „Plastic Man” z 2004 r., która doczekała się wówczas nagrody Eisnera jako najlepsza nowa seria. Czy ta nagroda była zasłużona? Plastic Man aktywnie działa jako superbohater Cole City. Kiedy pewnego dnia pomaga policji na miejscu zbrodni, głównym podejrzanym okazuje się Węgorz O’Brien. Problem w tym, że jest to prawdziwa tożsamość bohatera, którą ten musi ukrywać przed policją. Fabuła jest tu dosyć zwodnicza. Początkowo wydaje się być idealnym motywem do pomysłowego kryminału czy historii o dylematach moralnych. Tutaj jednak szybko okazuje się to jedynie naigrawaniem się z czytelnika. Wiele motywów idzie w zupełnie nieprzewidywalnym kierunku, a cała intryga okazuje się zaskakująco błaha. O wiele istotniejszą rolę pełnia tu dowcip sytuacyjny i słowny. Jest to bardziej komiks humorystyczny niż superbohaterski. Jest tu naprawdę dużo dowcipów zarówno tych czerstwych, jak i zaskakująco dobrych. Komiks jest bardzo samoświadomy i naigrawa się z tego, że bardzo ciężko go dopasować do reszty uniwersum DC. Rysunki też są bardzo specyficzne. Przywodzą na myśl kreskówki z Cartoon Network. Postacie wydają się zrobione z gumy i nikt niemal nikt nie wygląda tu realistycznie. Wszystko jest zamierzenie przesadzone. Prawdziwy podziw budzi różnorodność form jakie potrafi tu przyjąć Plastic Man. Dodatkowym zeszytem jest historia z „Police Comics” #1 z 1941 r. przedstawiająca debiut Plastic Mana. Opowieść ta stanowi kontrast do głównego komiksu. Klimat jest bardziej poważny, a rysunki są dosyć realistyczne. Fabularnie nie jest to jednak nic specjalnie ciekawego – historia jakich wiele. Również bohater wykorzystuje tutaj dopiero zaledwie ułamek swoich możliwości. Jest to komiks bardzo specyficzny, który może odrzucić miłośników bardziej typowego komiksu supebohaterskiego. Jeśli jednak ktoś ma sentyment do kreskówek z Cartoon Network, to klimat tego tomu powinien mu przypasować. Dla mnie osobiście historia była trochę zbyt błaha.