Ten komiks jest bardzo ciekawy pod względem stylistyki, wszystko tutaj przypomina kreskówkę, a co za tym idzie jest trochę naiwne, ale też i zabawne.

Ten komiks jest bardzo ciekawy pod względem stylistyki, wszystko tutaj przypomina kreskówkę, a co za tym idzie jest trochę naiwne, ale też i zabawne.

Plastic Man jest bardzo specyficzną postacią komiksową. Pierwszy raz zetknąłem się z nim na łamach miniserii „Mroczny rycerz kontratakuje” i byłem zdziwiony, że tak dziwaczny bohater działa po stronie dobra. Okazało się jednak, że ten bohater funkcjonuje już od 1941 r., a nawet przez pewien czas był aktywnym członkiem Ligi Sprawiedliwości. Nie czytałem jednak żadnego samodzielnego komiksu z tą postacią. Na szczęście w ramach Wielkiej Kolekcji Komiksów DC Comics zostało opublikowanych pierwszych sześć zeszytów serii „Plastic Man” z 2004 r., która doczekała się wówczas nagrody Eisnera jako najlepsza nowa seria. Czy ta nagroda była zasłużona?

Plastic Man aktywnie działa jako superbohater Cole City. Kiedy pewnego dnia pomaga policji na miejscu zbrodni, głównym podejrzanym okazuje się Węgorz O’Brien. Problem w tym, że jest to prawdziwa tożsamość bohatera, którą ten musi ukrywać przed policją.

Fabuła jest tu dosyć zwodnicza. Początkowo wydaje się być idealnym motywem do pomysłowego kryminału czy historii o dylematach moralnych. Tutaj jednak szybko okazuje się to jedynie naigrawaniem się z czytelnika. Wiele motywów idzie w zupełnie nieprzewidywalnym kierunku, a cała intryga okazuje się zaskakująco błaha.

O wiele istotniejszą rolę pełnia tu dowcip sytuacyjny i słowny. Jest to bardziej komiks humorystyczny niż superbohaterski. Jest tu naprawdę dużo dowcipów zarówno tych czerstwych, jak i zaskakująco dobrych. Komiks jest bardzo samoświadomy i naigrawa się z tego, że bardzo ciężko go dopasować do reszty uniwersum DC.

Rysunki też są bardzo specyficzne. Przywodzą na myśl kreskówki z Cartoon Network. Postacie wydają się zrobione z gumy i nikt niemal nikt nie wygląda tu realistycznie. Wszystko jest zamierzenie przesadzone. Prawdziwy podziw budzi różnorodność form jakie potrafi tu przyjąć Plastic Man.

Dodatkowym zeszytem jest historia z „Police Comics” #1 z 1941 r. przedstawiająca debiut Plastic Mana. Opowieść ta stanowi kontrast do głównego komiksu. Klimat jest bardziej poważny, a rysunki są dosyć realistyczne. Fabularnie nie jest to jednak nic specjalnie ciekawego – historia jakich wiele. Również bohater wykorzystuje tutaj dopiero zaledwie ułamek swoich możliwości.

Jest to komiks bardzo specyficzny, który może odrzucić miłośników bardziej typowego komiksu supebohaterskiego. Jeśli jednak ktoś ma sentyment do kreskówek z Cartoon Network, to klimat tego tomu powinien mu przypasować. Dla mnie osobiście historia była trochę zbyt błaha.

Plastic Man jest bardzo specyficzną postacią komiksową. Pierwszy raz zetknąłem się z nim na łamach miniserii „Mroczny rycerz kontratakuje” i byłem zdziwiony, że tak dziwaczny bohater działa po stronie dobra. Okazało się jednak, że ten bohater funkcjonuje już od 1941 r., a nawet przez pewien czas był aktywnym członkiem Ligi Sprawiedliwości. Nie czytałem jednak żadnego...

GRANICE PRZEKROCZONE

Plastic Man to zdecydowanie największe zaskoczenie WKKDC. I wcale nie mam tu na myśli faktu, że w ogóle wydano jego przygody – w końcu jako bohater nie jest on w naszym kraju prawie w ogóle znany – ale przede wszystkim formę komiksu. Nie wygląda on bowiem jak typowa historia superhero, ba, to cartoonowa opowieść w stylu kreskówek z Cartoon Network, narysowana jak twór przeznaczony stricte dla dzieci, zupełnie odarta z realizmu, za to wciśnięta w ramy surrealistycznego, slapstickowego humoru rodem z początków hollywoodzkich komedii. Kartkując album, którego okładka swoją drogą nie ma nic wspólnego z zawartością (może poza bohaterem),byłem pełen obaw, co z tego wyniknie. I nawet fakt, że opowieść ta zgarnęła pięć nagród Eisnera, w tym: dla najlepszej nowej serii, najlepszej serii dla młodych czytelników i najlepszego scenarzysty/rysownika w kategorii humorystycznej, nie potrafił mnie do końca przekonać. A jednak Plastic Man okazał się całkiem udaną komedią pomyłek, dającą nieco odpoczynku od typowych historii superhero.

Patrick O’Brian. Jako Plastic Man walczy z przestępcami, których wokół pełno i którzy wiecznie coś knują. Nie jest mu jednak trudno przeniknąć do nich, bo potrafi przybrać dowolny kształt – choćby takiego stołu, przy którym gadają gangsterzy. Trudno Plastic Mana też zranić, bo odbija kule, ale czego innego spodziewać się po plastikowym człowieku? Na pewno nie tego, że równie elastyczna, co on sam, jest jego psychika. Kiedy bowiem zasypia – czego boi się równie mocno jak Batman – ulega przemianie w Węgorza, bandytę, jakich sam ściga. Gdy fakt ten wychodzi na jaw, Plastic Man i jego pomocnik Woozy Winks muszą uciekać i udowadniać swoją niewinność, a jak można się spodziewać – nie będzie to łatwe.

Całość mojej recenzji na portalu GWD: https://www.gothamwdeszczu.com.pl/blog/wkkdc-plastic-man-scigany/

GRANICE PRZEKROCZONE

Plastic Man to zdecydowanie największe zaskoczenie WKKDC. I wcale nie mam tu na myśli faktu, że w ogóle wydano jego przygody – w końcu jako bohater nie jest on w naszym kraju prawie w ogóle znany – ale przede wszystkim formę komiksu. Nie wygląda on bowiem jak typowa historia superhero, ba, to cartoonowa opowieść w stylu kreskówek z Cartoon Network,...

Plastic Mana pamiętam jak przez mgłę z kreskówki, która leciała w TV w czasach mojego dzieciństwa. W zasadzie o postaci nie wiedziałem nic i zawsze zastanawiałem się po co DC Elongated Man i Plastic Man.
Po lekturze komiksu nie wiem wiele więcej, może poza genezą bohatera. Sama karykaturalna, slapstickowa wersja komiksku nie przypadła mi do gustu, a główny bohater strasznie mnie irytował. Wiem, zamierzenia autorów było właśnie takie żeby ten komiks był lekki i zabawny, ale do mnie to nie przemawia. Irytujący śmieszek, który próbuje naprawić swoje błędy. Ciekawe wykonanie, ale nie dla mnie.

Plastic Mana pamiętam jak przez mgłę z kreskówki, która leciała w TV w czasach mojego dzieciństwa. W zasadzie o postaci nie wiedziałem nic i zawsze zastanawiałem się po co DC Elongated Man i Plastic Man.
Po lekturze komiksu nie wiem wiele więcej, może poza genezą bohatera. Sama karykaturalna, slapstickowa wersja komiksku nie przypadła mi do gustu, a główny bohater...

Muszę przyznać, że o Plastic Manie przed lekturą nie wiedziałem za dużo. Widziałem, że był członkiem Justice League ale zawsze gdy się pojawiał jako postać drugoplanowa kompletnie mi do niczego nie pasował i bardziej mnie irytował niż ciekawił. Tutaj jednak pasuje idealnie.

Ten komiks jest... inny. Nieco dziwny i kompletnie w innym klimacie niż wszystkie tomy kolekcji. Pierwsze co może nas uderzyć to rysunki, które są w stylistyce kreskówki z przeróżnymi przykładami tzw. "cartoon logic". To nie jest poważny komiks, a bardziej szalona zabawa formą.

I sądzę, że w zasadzie tylko to mogę o tym komiksie powiedzieć. Historia nie jest jakoś zaskakująca, a jeśli ktoś nie lubi naiwnych zabawnych historyjek stylizowanych na kreskówkę to nie ma tu czego szukać. Zabawa formą była dla mnie jednak tak ciekawa, że komiks przeczytałem dosyć szybko z chęcią na więcej. Polecam sprawdzić, bo to zwyczajnie ciekawe.

Muszę przyznać, że o Plastic Manie przed lekturą nie wiedziałem za dużo. Widziałem, że był członkiem Justice League ale zawsze gdy się pojawiał jako postać drugoplanowa kompletnie mi do niczego nie pasował i bardziej mnie irytował niż ciekawił. Tutaj jednak pasuje idealnie.

Ten komiks jest... inny. Nieco dziwny i kompletnie w innym klimacie niż wszystkie tomy kolekcji....