Jesteśmy społecznością, która kocha książki

7 lutego 2009 r. minęła setna rocznica urodzin Ryszarda Siwca. Miasto Dębica, w którym Siwiec chodził do podstawówki, postanowiło uczcić ten dzień i na murach Gimnazjum nr 1 (szkoła Siwca) odsłonięto tablicę mu poświęconą. Tyle powinna zająć wzmianka w lokalnej gazecie, bez zawracania ludziom głowy. Ale panowie R. Brzostowski i M. Zemło postanowili wydać to jako publikację. Niestety. Jest więc mdłe słowo wstępne, list prezydenta L. Kaczyńskiego, który odczytał jego podsekretarz stanu A. Duda; Uchwała Sejmu w sprawie Siwca, podpisana przez marszałka B. Komorowskiego, przemówienia: dyrektora gimnazjum, przedstawiciela ambasady Czech i ambasady Słowacji, tekst lokalnego senatora, esej historyczny o sytuacji politycznej w Polsce w 1968 r., fragment tekstu Petra Blažeka (jedyna wartościowa część książki),refleksja teologiczno-moralna księdza, który w kontekście samospalenia Siwca przypomina o jątrzącym Polskę grzechu eutanazji i jeszcze kilka nic nie znaczących tekstów. W większości podkreśla się dziedzictwo Jana Pawła II i ogólne zanurzenie sprawy Siwca w katolicyzmie. Wszystkie z tekstów są niemalże jednakowe. Każdy przywołuje te same cytaty Ryszarda Siwca, opowiada to samo, w tym samym patetycznym, katolicko-nudnym stylu. Są zresztą pełne błędów gramatycznych i interpunkcyjnych. Książka nie wniosła do mojego życia nic. Uważam czas na jej przeczytanie za stracony. To nie jest hołd oddany Siwcowi, którego szanuję i nie śmiałbym, jak autorzy tej publikacji, oceniać jego samospalenia, ale autopromocja kilku panów z lokalnego towarzystwa wzajemnej adoracji.