Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stwierdzam, że książka jest przerażająca. Okropne jest to, że większość ludzi nie miała pojęcia o grożącym im niebezpieczeństwie. Wladze ich nie informowały. Opis dzieci – likwidatorów jest straszny. Tak samo jak statystyka: „w oczyszczaniu terenu po katastrofie brały udział dwa tysiące kobiet w ciąży”. Dzieci rodziły się „usmarowane, czarne, dziwne”. W zasadzie ciężko mówić o bezstronności w przypadku XXI – wiecznej Amerykanki, która pisze o czasach ZSRR. Ma po prostu antynuklearne podejście (zresztą ciężko nie mieć takiego podejścia po przeczytania owej książki) oraz tendencję do przedstawiania tylko uchybień, nieprawidłowości, które miały miejsce w pierwszych fabrykach plutonu. Według mnie za mało zawarła rozmów z ludźmi, który kiedyś pracowali w tych fabrykach i stali się ofiarami napromieniowania. Co więcej, autorka skupiła się na początku książki na USA, następnie na ZSRR co miało jakiś porządek. Potem miesza oba kraje. Ciężko się połapać. Widać jednak, że musiała włożyć w pisanie tej publikacji mnóstwo pracy – ogromna bibliografia, liczne odwołana i źródła.