Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak wypada historia będąca kontynuacją wydarzeń przedstawionych we wcześniejszych tomach serii o Batmanie? Akcja dzieje się po ataku na Azyl Arkham. Za głowę Jokera wyznaczona zostaje spora nagroda, a jego tropem wyrusza wynajęty przez zagadkowego klienta były komisarz policji James Gordon. Okazuje się jednak, że na Księcia Zbrodni poluje ktoś jeszcze. Mężczyzna musi dociec, kim jest nikczemna rodzina Sampsonów oraz kto nasłał Vengeance, niebezpieczną córkę Bane’a. W trakcie pościgu komisarza dopadają pewne wątpliwości. Co, jeśli to nie Joker stoi za atakiem na zakład psychiatryczny? Czy stróż prawa zaryzykuje życie, by ocalić złoczyńcę? Z opisu można by wywnioskować, że to powieść detektywistyczna i poniekąd faktycznie nią jest, jednakże Polowanie na klauna to przede wszystkim mroczny kryminał i być może właśnie dlatego częściowo mnie zawiódł. Otóż pełno tu przemocy i makabry. Z tej też przyczyny uczulam was, iż jest to komiks przeznaczony tylko i wyłącznie dla osób dorosłych o nerwach ze stali. Muszę przyznać, że nieco inaczej wyobrażałam sobie cały koncept. Wprawdzie zdawałam sobie sprawę z tego, iż opowieść z udziałem Jokera musi być spowita mrokiem, niemniej Polowanie na klauna już na wstępie przekroczyło mój próg tolerancji. Stajemy się bowiem świadkami, jak to nastolatka pada ofiarą prawdziwego barbarzyństwa, jakim jest kanibalizm. Stąd też wolałabym, żeby treść bardziej skupiała się na śledztwie Gordona, a twórcy pominęli niewygodne wątki. W końcu wciąż mamy do czynienia ze światem, w którym działają superbohaterowie, a ten przecież powstał głównie dla młodszych odbiorców. Jednocześnie zaznaczam, że powyższy zarzut wynika z moich osobistych preferencji dotyczących konsumpcji popkultury. Tak czy inaczej, uważam, że James Tynion i Matthew Rosenberga, czyli autorzy scenariusza pomysłowo napisali postacie, a także wzorowo wykorzystali ciekawe założenia fabularne. W swojej pracy nie żałowali zwrotów akcji i zadbali o to, by przez większość czasu trzymać czytelników w niepewności. Nieco słabiej wypada natomiast zakończenie, które niektórych może rozczarować, choć nie powinno ono zepsuć ogólnego wrażenia. Więcej na: CzasoStrefa