The Superior Spider-Man: Kłopoty z głową

Efekt "łał" po pierwszych dwóch tomach serii zaczął delikatnie opadać. Otto nader sprawnie realizuje swój plan bycia Spider-Manem, jednak jego brutalne zachowanie sprawia, że Avengers i kilka osób, które znały Petera zaczynają coś podejrzewać. Poziom komiksu charakterystyczny dla superbohaterskich tytyłów, czyta się sprawnie i bez większych komplikacji. Największym plusem trzeciego tomu Superior Spider-Mana jest ciekawie ukazana walka we wnętrzu umysłu, jaką stoczyli Peter z Octaviusem.

Efekt "łał" po pierwszych dwóch tomach serii zaczął delikatnie opadać. Otto nader sprawnie realizuje swój plan bycia Spider-Manem, jednak jego brutalne zachowanie sprawia, że Avengers i kilka osób, które znały Petera zaczynają coś podejrzewać. Poziom komiksu charakterystyczny dla superbohaterskich tytyłów, czyta się sprawnie i bez większych komplikacji. Największym plusem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pochłonięty lekturą drugiego tomu czym prędzej wziąłem się za tom trzeci ... I chyba zaraz wezmę się za czwarty tom bo seria trzyma tak wysoki poziom że oderwać się nie można . Przygody Octopusa w roli Spider-Mana czyta się aż tak dobrze że aż trudno mi wyobrazić co musiało by się stać żeby seria wróciła do wcześniejszego status quo ... Co się niestety pewnie stanie prędzej czy później, no ale przejdźmy do konkretów...Otóż " Lepszy Spider-Man" radzi więc sobie nie najlepiej po ostatnim wyczynów podczas walki z Masakrą i po mały wszyscy zaczynają się zastanawiać co tak naprawdę kryje się za nagłą zmianą Spider-Mana , a i coraz trudniej mu idzie łączenie nauki z byciem superbohaterem , a i " Stary Parker" stara się odzyskać se dawne ciało . Wkażdym bądź razie powstają kolejne wątki , niektóre się kończą a historia robi się coraz to ciekawsza szczególnie że w przyszłości ma się pojawić jeden z najgroźniejszych wrogów Pajęczaków .
Plus jeszcze za stale trzymającą wysoką jakość rysunki Ramosa .

Pochłonięty lekturą drugiego tomu czym prędzej wziąłem się za tom trzeci ... I chyba zaraz wezmę się za czwarty tom bo seria trzyma tak wysoki poziom że oderwać się nie można . Przygody Octopusa w roli Spider-Mana czyta się aż tak dobrze że aż trudno mi wyobrazić co musiało by się stać żeby seria wróciła do wcześniejszego status quo ... Co się niestety pewnie stanie prędzej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

3 tom meh. Jedynie podobał mi się wątek z Cardiaciem i operacji tej dziewczynki oraz walka superior spider mana z amazing spider manem na argumenty kto jest lepszy.

3 tom meh. Jedynie podobał mi się wątek z Cardiaciem i operacji tej dziewczynki oraz walka superior spider mana z amazing spider manem na argumenty kto jest lepszy.

Pokaż mimo to

Świetny, świetny i jeszcze raz świetny. Rysunkowo naprawdę dobrze, ale fabularnie jeszcze lepiej. Komiks ani trochę nie traci w porównaniu do poprzednich tomów. Jest bardzo dobrze.

Świetny, świetny i jeszcze raz świetny. Rysunkowo naprawdę dobrze, ale fabularnie jeszcze lepiej. Komiks ani trochę nie traci w porównaniu do poprzednich tomów. Jest bardzo dobrze.

Pokaż mimo to

5/10 – PRZECIĘTNA

Spider-Man rozprawia się ze swoimi wrogami w coraz bardziej brutalny sposób. W świetle tych wydarzeń członkowie Avengers zastanawiają się, czy powinien on nadal należeć do zespołu. Tymczasem duch Petera Parkera próbuje odzyskać kontrolę nad swoim organizmem, co oczywiście nie podoba się okupującemu je Octaviusowi. Umysł Spider-Mana staje się areną ostatecznej walki o władzę nad jego ciałem.

Pierwsze co rzuca mi się w oczy, to fakt, że trzeci tom przygód Superior Spider-Mana jest komiksem bardzo nierównym, a jego fabuła jest rwana i sprawia wrażenie nie do końca spójnej. Na początek Slott rozwija temat brutalności bohatera. Epizod w którym to Pajęczak robi miazgę z Jestera i Screwball jest fabularnie jak najbardziej usprawiedliwiony i potrzebny, głównie po to by podkreślić przemianę bohatera w bezkompromisowego brutala. Szkoda tylko, że motyw ten ukazany został w trochę niepoważny sposób. Mniemam, że miało być zabawnie, wyszło jednak nieco karykaturalnie. Ogólnie rzecz biorąc sama postać Octaviusa jest mocno przerysowana, o czym wspominałem już opiniując poprzedni tom serii. W tym aspekcie nic się nie zmieniło. Stary chłop, naukowiec, a zachowuje się jak rozwydrzony gimnazjalista. Czyżby kryzys wieku średniego? Dalej mamy wątek Cardiaca, który moim zdaniem jest najsłabszy z całego komiksu. Do bólu naiwny, nieznośnie patetyczny i całkowicie bzdurny. Domyślam się, że Slott chciał pokazać, iż ten Ocatvius w ciele Spidera, to wcale taki zły nie jest i potrafi być też wielkoduszny. Po raz kolejny nie wyszło. Było sztucznie i niemądrze. Naprawdę ciekawie zaczyna się robić dopiero na koniec albumu, kiedy to dochodzi do konfrontacji, której stawką jest kontrola nad pajęczym ciałem. Wreszcie pojawia się trochę naturalnych emocji i jakiś sensowny pomysł na ich ukazanie. Pod względem graficznym jest raczej średnio. O ile charakterystyczna kreska Humberto Ramosa nawet mi się podoba, to prace Ryana Stegmana w ogóle do mnie nie trafiają.

Trzecia odsłona przygód Superior Spider-Mana to komiks lepszy od swojego poprzednika, ale nadal nie rozwijający w pełni potencjału pierwszej części. Przede wszystkim fabuła oparta jest na zbyt wielu uproszczeniach, a klimat komiksu momentami niebezpiecznie zbliża się ku nieco infantylnym produkcjom dla nastolatków. Główny bohater jest irytujący i mocno przerysowany, drażnią też pewne niespójności oraz braki logiczne. Ogólnie rzecz biorąc jest to przeciętny komiks, którego nie będę jakoś specjalnie polecał. Tylko i wyłącznie dla fanów Spider-Mana.

5/10 – PRZECIĘTNA

Spider-Man rozprawia się ze swoimi wrogami w coraz bardziej brutalny sposób. W świetle tych wydarzeń członkowie Avengers zastanawiają się, czy powinien on nadal należeć do zespołu. Tymczasem duch Petera Parkera próbuje odzyskać kontrolę nad swoim organizmem, co oczywiście nie podoba się okupującemu je Octaviusowi. Umysł Spider-Mana staje się areną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Avengers serio ?!

Avengers serio ?!

Pokaż mimo to

SZALEŃSTWO SPIDERA

W końcu jest. Trzeci tom Superior Spider-Mana właśnie pojawił się na naszym rynku i jest się z czego cieszyć, chociaż zarazem jest też spory powód do narzekań. Przeważa na szczęście to, co dobre. Ale po kolei.

Otto jako Superior Spider-Man kontynuuje swoje działania, czym zdobywa większe uznanie J. Jonah Jamesona, którego ośmieszenie z rąk Screwball i Jestera mści w brutalny sposób, ale zarazem Avengres zaczynają się niepokoić. Czują, że z Pająkiem jest coś nie tak, zastanawiają się nad wyrzuceniem go z grupy, ale zanim dojdzie między nimi do konfrontacji, Otto w ciele Petera podejmie za namową Anny Marii próbę załagodzenia stosunków z odpowiadającym za jego doktorat Donem. Co jednak najistotniejsze, Parker tkwiący wciąż w jego głowie zacznie przejmować część kontroli nad ciałem, a co za tym idzie zwróci na siebie uwagę Octaviusa. Kto ostatecznie zapanuje nad organizmem Spider-Mana?

Zacznę od minusów. Po pierwsze jest to najsłabszy z dotychczasowych tomów Superiora. Ogólna jego ocena jest bardzo dobra, ale to głownie zasługa tego, co dzieje się od połowy. I tego, jak wszystko się rozwiązuje. Sam początek bowiem jest nierówny, bezsensownie śmieszny i pozbawiony czegoś więcej. Niespójny jakby z całością. Potem jest nudno. Sprawa z Cardiaciem tylko bliżej finiszu i samej operacji nabiera odpowiedniej mocy, zanim to jednak nastąpi na czytelników czeka miałka bijatyka.

Na szczęście wątek operacji ratuje całość, a przejście do tematu walki Amazing Spider-Man kontra Superior Spider-Man o dominację nad pajęczym ciałem i wymazanie wroga zyskuje odpowiednią wagę i emocje. Wprawdzie wiele rzeczy Slott opowiedział tu za szybko, kilka drobiazgów, kiedy zna się ogólne zakończenie serii, szwankuje, ale całość klimatem i akcją przypomina sekwencje z „Zakochanego bez pamięci”. Powtórkowść? Pewnie, ale na niezłym poziomie.

Jest jednak jeden minus, który mnie rozdrażnił i na myśli mam tu kwestie wydania. Egmontowi rzadko zdarzają się wpadki (chyba, że wspominać czasy, kiedy tłumaczył Kreczmar…), ale zdarzają. Nie jest to błąd, jak w „Lobo”: Portret bękarta”, w którym zabrakło strony, w trzecim tomie Supriora jakimś cudem dopuszczono do wydrukowania jednej rozkładówki nie na dwóch sąsiadujących stronach, a na dwóch stronach tej samej kartki. Niewielki to błąd, ale przypomniał mi czasy i błędy Tm-Semic.

Ale też i jedna rzecz Tm-Semicowego Spidera przypomniała mi w sposób jak najbardziej in plus. Sekwencja walki Superior kontra Amazing to graficznie i kolorystycznie wypisz wymaluj stare dobre Pająki, z czasów, gdy rysowali tacy twórcy jak Sal Buscema. Miły to akcent i sentymentalny.

Jako całość ten tom broni się jednak znakomicie. Nie dość, że mimo mankamentów jest bardzo udany, to jeszcze jest to okazja by znów po latach regularnie czytać przygody tych bohaterów. Mam nadzieję, że taki stan rzeczy utrzyma się jak najdłużej, ze po Superiorze trafi na nasz rynek „Amazing Spider-Man Vol 3” a potem „Renew Your Vows” i „Vol 4” (choć akurat ten ostatni jest mocno poniżej przeciętności i z każdym kolejnym zeszytem czuję tylko rozczarowanie), a w końcu może i starsze, jakże udane zeszyty, które marzą się chyba każdemu fanowi postaci Niesamowitego Pajęczaka. byłoby pięknie.

P.S. Szkoda, że w tym numerze nie zagościł krótki przecież zeszyt „Superior Spider-Man 6 AU”, który opowiadał o misji Spider-Mana podczas „Ery Ultrona”, ale cóż, wszystkiego mieć nie można.

Recenzja opublikowana także na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/03/17/superior-spider-man-klopoty-z-glowa-dan-slott-humberto-ramos-ryan-stegman/

SZALEŃSTWO SPIDERA

W końcu jest. Trzeci tom Superior Spider-Mana właśnie pojawił się na naszym rynku i jest się z czego cieszyć, chociaż zarazem jest też spory powód do narzekań. Przeważa na szczęście to, co dobre. Ale po kolei.

Otto jako Superior Spider-Man kontynuuje swoje działania, czym zdobywa większe uznanie J. Jonah Jamesona, którego ośmieszenie z rąk Screwball i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to