Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsze Igrzyska Olimpijskie, które pamiętam to Sydney 2000. Byłam wtedy w podstawówce i podczas szkolnej wycieczki odwiedziliśmy Ośrodek Przygotowań Olimpijskich w Spale. Na jednej ze ścian na dużej tablicy zaznaczano medale zdobyte przez Polaków. Od tamtej pory nie przegapiłam żadnych Igrzysk, ani letnich, ani zimowych. Z dużym zaciekawieniem sięgnęłam po reportaż Anny Sulińskiej przybliżający historie polskich olimpijek startujących do lat 80. Autorka stworzyła portrety niezwykłych kobiet walczących nie tylko z własnymi słabościami, ale też z przeciwnościami losu, z polityką, z brakiem wyposażenia i zaplecza sportowego. Dzisiaj nie do pomyślenia byłoby, że zawodniczki lecą na najważniejsze w karierze zawody bez sprzętu i będą go pożyczać od rywalek na miejscu. Polki odnosiły sukcesy, świat musiał się z nimi liczyć, ale tylko one wiedzą, ile musiały poświęcić na drodze do zwycięstwa, ile upokorzeń znieść. Słyszeliście o "paradzie golasów", jak nazwano obowiązkowe testy potwierdzające płeć zawodniczek przed mistrzostwami Europy w Budapeszcie w 1966 roku? "Nagie sportsmenki stawały w szeregu lub kładły się na fotelu ginekologicznym, a komisja - niekoniecznie składająca się z lekarzy - oceniała, czy są wystarczająco kobiece (...) Nawet jeśli zawodniczka jest już matką, nie zostaje wyłączona z testu". To chyba najbardziej szokujący fragment książki, ale nie brakuje w niej i innych zasmucających historii, jak ta Ewy Kłobukowskiej czy Stelli Walsh. No ale są też bardziej pozytywne opowieści. Bez wątpienia Anna Sulińska napisała poruszający reportaż. Legendy kobiecego olimpizmu przedstawione są w sposób pełny ciepła, empatii, ale też humoru. Polecam tę lekturę każdemu, nie tylko miłośnikom sportu.